Ah Anne Keşke Bir Gün önce Yanına Gelebilseydim...

Ah Anne Ah,
Oyuncaðý elinden alýnmýþ çocuklar misali
Hýçkýra hýçkýra aðlamak istiyorum.
Çünkü kemlik bilmeyen gönlümü caný gönülden sevdiklerim,
Ha bire rencide ediyorlar.
Öylesine aðýr laflar söylüyorlar ki dayanmak mümkün deðil
Her türlü ihtiyaçlarýný minnetsiz karþýladýðým halde,
Bir kez bile iþin kolayýna kaçmadan “Allah razý olsun” demediler
Ne yapacaðýmý bilmiyor bilemiyorum anne…
Varýný yoðunu kaybetmiþ bir tacir misali çar naçar olmuþum.
Karanlýk çýkmaz sokaklardayým sanki…
Gönül hanemin projektörleri sönmüþ yanmýyor.
Zifiri karanlýklardan hoþlanýr olmuþum.
Otuz sekiz yýllýk çok sevilen bir akademisyen olmama raðmen,
Öz evlatlarým beni sevmiyor yaþam tarzýma saygý göstermiyorlar.
Týrnaðýma gelmeyenler beni fersah fersah geçmiþler.
Seyyar satýcýlara özeniyorum hatta onlara gýpta ediyorum.
Zira sadece onlarýn maddi sýkýntýlarý var.
Evlerindeki mutluluðun resmini benim ben diyen ressam bile tuvaline resmedemez.
Bana bir yol göstersinler diye çalmadýðým kapý kalmadý.

Ah Anne ah,
Bu dünya mý zalim yoksa bu dünyayý yaþanmaz hale getiren insanlar mý?
Bir itirafým var anne sana.
Vallahi de billahi de tallahi de beni anlamayanlardan yoruldum
Genç yaþýmda yazýn kavurucu sýcaklarýnda oruçlu oruçlu inþaatlarda amelelik ederken,
Susuzluktan aðzýmda tükürük kalmýyordu ama ben çok mutluydum.
Hatta yevmiyemi aldýðýmda güvercin gibi uçasým geliyordu.
Þimdi ise mutluluðun zerresine muhtacým.
Çünkü buldukça büyüðünden küçüðüne beni hor ve hakir görüyorlar.
Envai türlü tafralarla beni hep dýþlýyorlar.
Yüzüm her daim asýk gülmeye hasretim oysa ben gülmeyi seven biriydim.
Boþu doluya doluyu boþa vurmakla gülmeyi unutturdular bana.

Ah Anne Ah,
sýkýntý ve kederlerimi, gam ve tasalarýmý ancak ve ancak sana açabiliyorum.
Ömür miadýmýn çoðu bitmiþ sayýlýr.
Ne yapacaðýmý nereye gideceðimi bilmiyorum.
Çok þey bildiðim halde bu sýkýntýlarýmdan nasýl kurtulacaðýmý kestiremiyorum.
En güvendiklerim beni yarý yolda koyuyorlar.
Hatta kalan ömür miadýmý bitirmelerinden bile korkuyorum.
Baþýmý vurmadýðým taþ hal ve ahvalimi anlatmadýðým kimse kalmadý.
Ama deðiþen bir þey olmadý olmadý olmadý.
Yaþamak çok güzeldir çünkü yaþarken insan daha çok kâmilleþiyor.
Yaþamýn güzellikleri benden muhacir olalý çok olmuþ.
Her türlü fedakârlýðý tereddüt etmeden seve seve yaptýklarým bile,
Beni en aðýlý hançer misali sözleriyle beni yaþarken öldürüyorlar.
Ama ne hikmetse ölmüyorum ama günah olduðu halde,
Ölmeyi caný gönülden arzuluyorum.

Ah Anne ah,
Çekirdeðin kabuðunu doldurmayan nedenlerden dolayý,
Huzursuzluðum ve kendime küsmüþlüðüm her geçen gün artýkça artýyor.
Son cümleyi baþta söylemek ve bindiði dalý kesmek niye bu kadar kolay
Güzel olan her þeyden mahrum yaþamak canýma tak etmiþ.
Ama bunu bile otuz altý yýllýk hayat arkadaþým anlamak istemiyor ben de söyleyemiyorum.
Birbirinden zeki birbirinden akýllý beþ evladým var.
Hiç biri bana hayýrlý bir evlat gibi davranmýyor.
Eskiden insanlar kýt kanaat geçinirlerdi ama herkes çok mutluydu
Mutluluklar þatýr bir güvercin misali uçmuþ yuvalarýndan.
Fakir mutsuz olduðunda bir anlam verebiliyor insan
Ama her þeye sahip olan zenginler niye mutsuz?
Ýþte bunu anlayamýyorum.
Anlayamadýðým daha bir tomar sorularým var.
Ah anne ah keþke bir önce yanýna gelebilseydim…
27 Temmuz 2022


Sosyal Medyada Paylaşın: