MUTLULUĞUN RESMİ YAPILMIYOR

Daracýk pencerenin,
Hafifçe aralanmýþ tül perdesinin,
Kenarýndan seyrediyorum sokaðýn,
Curcunasýný.
Kimsenin benden haberi yok,
Bense izlemekteyim.
Hayat böyle devam ediyor
Çiçeðin rengi,
Bir kuþun kanat çýrpýþý, iþte hayat.
Cama buhar düþtü,
Engelledi bakýþlarýmý fulü oldu ne varsa.
Düþüncelerini okuyabilsem gelenin geçenin,
Kim bilir neler düþünüyordur sokaðýn zengini fakiri.
Onlarýn benim düþündüðümden zerrece haberi yok,
Bir gecekondunun sýska dumaný yükseliyor gökyüzüne.
Fakirliðin kokusunu zenginliðin yaþandýðý gökdelenlerin arasýndan süzerek.
Bir çocuk peyda oluyor sokakta,
Ayakkabýlarý çamurlu.
Kaldýrýma çýkýyor, çamurlar kaldýrýmlara dökülüyor.
Kirlettiðinin farkýnda deðil, az önce yürüyen ayakkabýlarý boyalý insanlarýn,
Temiz gördüðü kaldýrýmý.
Simitçi çýkýyor kafasýnýn üstünde simit dolu tepsiyle,
Burun kývýrýyor gören kadýn, çocuðun kirli ellerini.
Ayný sokakta birbirinin zýttý iki yaþam yana,
Benden habersizce sürüyor.
Vardiya deðiþiminden çýkanlar var þimdi gördüðüm yerde.
Sonra geri çekildim, odam kitaplarým, kalemim olduðu yerde,
Görme bunlarý aldýrma diyorlar gibi geldi.
Görmeden yapamýyorum.
Aramýzda amansýz kavga, bir resim çizmek çizmek istiyorum,
Abidin Dino’ya inat.
Ama olmuyor.
Ne yazýk ki mutluluðun resmi çizilemiyor.
Yoksulluk damla damla dökülüyor sokaðýn ortasýna.
Kaldýrýp atýyorum ne varsa,
Elimde kalanlar bana yetiyor.
Ýstanbul 1995 Ocak.





Sosyal Medyada Paylaşın: