Evlat acısı

Evlaaaaaaaat ahhhhhh evlat

off demeden uðruna her çileye katlanýlan
ayaðýna taþ deðse ömründen ömür gidendir evlat
benim yaram evlat yarasýdýr gardaþ
Sözlerin kifayetsiz kaldýðý
dillerin lal olduðu acýsýnýn içini kavurduðu hasretinin bitmediði
Nefes aldýkça boðazýnýn düðümlendiðidir evlat
Oysa okadar çok hayalimiz vardýki kuzularýmla benim
Ýlk göz aðrým Ömer’e kýz isticektik düðününü yurt dýþýndan
gelince yapacaktý
bir hevesle hazýrlamýþtý pasaportunu
Dokuzuncu ayýn ondukuzuydu
Komþunun düðününe gitmiþti
kuzum bir güzel oynamýþ birgüzel oynamýþ düðünde
birde durum yapýþ darýsý baþýma diye
Ama ben kuzumu damatlýkla deðil Kefenle gördüm
Dokuzuncu ayýn yermisiydi
akþam üstü saat beþ gibi idi
Sýcak bir yaz günüydü kaderin kurduðu oyundan habersiz
yarýnlara dair pilanlar yaparak eve doðru yol alýyordum
Telefonum çaldý arayan oðlum Batuhan dý
aðlayarak babaaaaaaa nerdesin
Ömer abim kendini aþmýþ dedi
Dünyam yýkýldý tarumar oldum
morgun ürpertici soðuk kapýsýnda buldum kendimi
Gittim gördüm kuzumu offfffff offfff
Gece üþümesin diye üstünü örtüðüm kuzumu
Soðuk demirlerin arasýna koymuþlar
Dudaðýnda hafif beyaz bir izvardý
Sað gözü acýktý
oyyyyy kuzum baban öle baban
Dünya yýkýlasýn dünya dedimmm ve sustum
Sonra Hayata adapte olmaya o acýyla yaþamaya çalýþýrken
can oðlum Ebubekir rim
berberde çýrak olarak çalýþýyor okumak istememiþ
baba ben berber dükkaný açýcam diyordu
Tamam babam sen yeterki iste ben destek olurum dedim
Sabah þakalaþtýk beraber kalkýp evden çýktýk
onbirinci ayýn onsekiziydi saat üç otuzda
Yine telefonum çaldý arayan canoðlumun ustasýydý
Abi çabugel Ebubekir kendini asmýþ dedi
Harabe olan dünyam tuz buz oldu
Nefesim tükendi koþtum yetiþtim yavruma
kalbi durmuþtu çalýþtýrdýlar o güzel kalbini
Hastaneye giderken ambulansta tekrar durdu kalbi
Yine çalýþtýrdýlar ve ben dýþarda Allah’a yalvarýyorum
bildiðim bütün dualarý okuyorum
Yarabb al canýmý ver yavruma diyorum
Derken doktor çýkýp dayýmla konuþuyor
Ben duymadým dayý nediyor dedim
Dayým titrek bir sesle aðlamaklý
Gôzleri buðulandý
aslýnda anladým ama anlamak duymak istemiyordum o kelimeyi
Ne diyicek baþýnýz saðolsun diyor
Dedi dayým nefessiz kaldým
Ýçime birtane daha kor ateþ atýldý
Çok kez düþündüm ölmeyi
Her seferinde geride kalan iki evladým
Geldi aklýma
Ben ölürsem onlar neolacak diye
Ve ben artýk yaþamýyoruki
sadece nefe alýyorum bu dünyada
benim için dünya hayat bitti
Artýk ne bir beklentim var hayattann nede umudum
Aslýnda ben bir ölüyüm bir topraðým eksik
Neolur bir hayýrsever yokmu üstüme toprak atsa
Ve kuzularýmla olan hayallerim yarým kalmadý
ciðerimle beraber yanýp gittiler
Ve okadar çok özledim ki kuzularýmý nefes aldýkça caným acýyor
Bir insan ölümü heran istermi
ben istiyorum be gardaþ hemde her saniye
EYYYYYYYYY ÖLÜM GEL NEOLURSUN GEEEEEEL ARTÝK
Ertaç eral
Not kendi hayatýmdan alýnmadýr
kayýp ettiðim iki evladýma hitaben yazýldý
Sosyal Medyada Paylaşın: