Yaðmur sonrasý çaresizliði soluyor nefesim. Belki de yarým, Yarým býrakýlmýþ... Gözkapaklarýný sýzlatan damlalar, Sabaha dargýn uyanan çocuk gibi, Elveda etmem diyor... Kahrýndan kalkmýyor avuçlarým. Koynuna sokulsam bu yalnýzlýðýn, yine de bir gören olur mu beni... Yorgunlukla çýrpýnan insanlar, umurlarýna alýr mý benim gibi dertliyi. Taþýmak isterler mi onca derdimi... Bu þehrin yalnýzýyým artýk. Yüzüne baktýðým onca insanýn yalnýzý... Umudum kalmadý ki, kula... Dudaðýmda onca dua... Çið kokuyor , üzülme tesellileri. Nefesim gibi, yalnýzlýk gibi... Yarým kalmýþ bir nefes gibi, elveda demesi...(YEP)
Sosyal Medyada Paylaşın:
ben YEP Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.