BİR İNTİHAR HİKAYESİ...

katran karasý yapmýslar yüreðimi...
medcezir sevdalar siyahýný býrakmýþ sevda kýyýlarýma..
içimde acýnasý hatýralar;
mazinin kokusu karýþmýþ kanýma..
yapýþmýþ tenime yanlýzlýk;
bir tek o uðruyor zaten yanýma..
anlaþýlamadým hiçbir sevdamda.
her ayrýlýðýmda zanlýydým...
sanki bendim sevdamýn katili,
halbuki hep ben yaralandým...
bilmiyorsunuz...
ben karanlýða aþýk oldum her sevdamýn sonrasýnda...
kaç gece kapattým ýþýklarýmý,
kaç defa düþündüm baþým dizlerimin arasýnda...
kaç gece aðladým;
kaç defa bagýrdým...
duvarlarý yumrukladým hýrsýmdan..
içtim..
sarhoþ olana kadar...
sarhoþ olupta sýzana kadar;
içtim..
bilmiyorsunuz...
anlamýyorsunuz...
ben "ÖLÜM"e aþýk oldum her sevdamýn sonrasýnda..
kaç gece baktým odamýn tavanýndaki o kancaya...
sadece bir ip ve son bir þiir lazýmdý dünyaya..
artýk ramak kalmýstý o sonsuz elvedaya..
ama yapamadým....
halkayý boynuma geçirsemde,
kalemimle son notu iliþtirsemde,
ayaklarýmdaki o tabureye vuramadým...
ki bilirim anam helal etmezdi hakkýný.
"HOÞÇAKAL OÐLUM" diyerek arkamdan bakmazdý.
hem hayat anlamadý ki beni,
ÖLÜM HÝÇ ANLAMAZDI...
Sosyal Medyada Paylaşın: