Kaybolmuş Umutlar

Bir telaþ almýþ bizleri,
Bir oyana bir buyana koþturuyoruz durmadan!
Hayat akýp gidiyor gözlerimin önünden,
Ben ise býraktým kendimi hayatýn bu akýþýna,
Ben, ben olmaktan çýkmýþým artýk.
Bir robot misali yapýlmasý gerekeni yapýyorum..
Herþeyin tadý deðiþti artýk.
Eskiden aldýðým zevki alamýyorum..

Esen rüzgardan,
Yaðan yaðmurdan…
Her günüm diðer günler gibi,
Hayatým monoton bir hal almýþ,
Tekrar tekrar görülen bir kabus gibi,
Hani benim hayallerim düþlerim nerdeler..??
Kayboldular birer birer zamanýn içinde.
Zaman çok çabuk geçiyor,
Bu çabuk geçen zamana ayak uydurmak için,
Ben ondan daha çabuk gitmeye çalýþýyorum,
Olmuyor, yetiþemiyorum!
Yoruldum artýk
Kalbim kaldýrmýyor, çok hassas!
Gözlerim doluyor..
Ve dökülüyor uzun süredir bekleyen gözyaþlarý,
Kocaman kýz oldun aðlamakta ne demek,
Olmuyor, çocuk deðilsin artýk,
Doðru ben artýk büyüdüm..

Hani benim sevincim nerde..??
Yüzüm gülmez oldu,
Çaldýlar mutluluðumu,
Nefes almak bile mutlu ederken beni,
Þimdi mutlu etmez oldu,
Damla damla akan yaðmurun sesi
Neoldu bize..??
Neden böyle olduk..??
Anlamadým , anlamýyorum
Hayatýmýz neden bukadar boþ?

Sanki siyah bir kuyunun içindeyim,
Nereye baksam hep ayný,
Hep karanlýk hep karanlýk,
Geriye bakamýyorum,
Çünkü o geçti gitti,
Hep ileri hep ileriye bakmalýyým,
Bir anda kendimi karþýmda görüyorum!
Zor zor adým atýyorum..

Bu benmiyim..??
Nekadar zor bunu kabul etmek,
Eskiden bir çocuktum,
Ama büyüyor insan..
Hayaller kayboluyor yavaþ yavaþ,
Sonunda anlýyorum hayatý,
Onun gerçek yüzünü,
Þimdi anliyorum annemin yüzündeki izleri,
Bunlar düþünmesi zor þeyler,
Çocukken anlayamadýðýmýz þeyler,
Büyüdüðümü anlýyorum
Hayatýn þartlarýna
Her nekadar zor olursa olsun
UYMALIYIM
Sorumluluk denen bir yükte omuzlarýmda,
Hayat zorlaþýyor,
ADIM adým ilerliyorum,
Ve her geçen gün beni,
Ölüme dahada yaklaþtýrýyor..

HSM – Havva Þeyma Muþtu

Sosyal Medyada Paylaşın: