Ýnsanlar öldükçe ölüyorlar Ýnsanlar öldükçe kahkahalar büyüyor, Ýnsanlar ölüyor elimde kalem, Bu nasýl insanlýk içinde elem Kâtip yazýyor, Levh-i mahfuz sanki Kalem kýrýlýyorsa sen arýyorsundur, Yaðmur yaðmalýydý anlýyorsundur Zannetmiyorum, aðlýyor musun?
Yok, olan zaman deðil eriyen benim Ne kadar da komik þimdi þair triplerim Sanki dünya benim, ben senim, Sen benim olamayacak kadar Güzel gülüyorsundur, belki Belki de cinayet iþliyorsun? Hem cinayet iþliyorsun hem arýyorsun Hiç olmadýðým kadar meþgulüm caným, Ben meþgule veriyorum sen gülüyorsun Sen gülüyorsun ama farkýnda mýsýn?
Ben yaðmur seviyorum, Sen cinayet, biliyorsun Bu mülteci tavýrlarý sevmiyorum Zarif oðlu ölmeseydi belki gülerdim Ben seninle yokuþ çýkmak isterken, Sen benimle bir çay içsen sevap iþlersin Çay demiþken, kaç þekerli istersin?
Ben sana gelemem insanlýk ölür, Sen bana gel ki insan yaþasýn Ayrý olmak neyi çözdü.
Sami Arlan..
Sosyal Medyada Paylaşın:
TC Sami Arlan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.