sabah ve soðuk
ölü bir þafak örtmüþ üstümü
bütün kör duygularým uyanýk
henüz söylenmemiþ þeyler ezberimde
hayallerime en olmayacak tohumlar ekiliyor ölüm adýna
patlamaya hazýr yüreðimdeki fitili sönmüþ dinamit
savrulmaya hazýr göklere
ipi kopmuþ uçurmalar gibi
gökler kaderim
yaþadýðým çevre, ailem, sevdiklerim
en anlamlý, derin, duygusal vakitlerde
her canlýnýn mutlaka tadacaðý kaçýnýlmaz bir gerçektir ölüm
bekliyorum yaðmurun kokusunu
derin uçurumlarda sönmeyecek çoban ateþinde,
kývýlcým misali
bir yaz öncesi
ýslatmasý için yalnýz beni
*
susuyor kemanýn sesi
ne kadar düþüm varsa ölüm konuþuyor
kaçýyor çýðlýklarým gecelerden
ölüm her saniye yakýnken
hiç ölmeyecekmiþ gibi yaþamanýn alemi ne
oysa doðumla ecel arasýndaki kýsa bir zamandýr ölüm
bütün hatýralar sokak tabelasý gibi
kaldýrýmsýz caddelerde ýþýksýz lambalar
bir de adý ölüm olan adýmlar
ve kanamýþ dizi üzerine aðlayan ben
ve bir dik yokuþ
aþk tiryakiliði gibi kalbimde tüten sevdalar
ve bir de adý ölüm olan saatlerin gölgesi
*
aslýnda bir trаjedi ölmeyeceðini zannetmek
tam o an birden
bir ses gelir içinden
yüreðinin üstünde parmaklarýn bir ölüm dansý gibi gezinir
daha yüksek bir ses
bu ses hiçbir sese benzemez
titrer…
yýldýrým gibi düþer üzerine
ölüme karþý rüzgarla yol alan,
bu son geminin üst güvertesindeyim
dalgasýz ve bulutsuz bir dürbün elimde
ne denizde ne gökyüzündeyim
uçsuz bucaksýz ve keþfedilmemiþ bir beldedeyim
yaðmur ýslaðýyla sýrýlsýklam
hasret çalýyor keman
her notanýn sonunda bir ölüm
yaðýyor yaðmur gibi
ruh kuþu gibi uçup gidiyor
bir martýnýn süzülüp kaybolmasý gibi maviliklerde
*
ve ilk aþk, doðum, sürekli kavga
okul sýralarý
bahçede ilk çiçek böyle açar
bir baþka ormanda bir çýnar
gölgesini saklar karanlýðý ebediyen
mevsimlerden eser esintiler
köpükler gibi sarhoþ
akar açýk denizlere
kaybolup gider
safha safha
köpük köpük
mülk Allah’ýn
gidilir hep birlikte kutlu ölüme
ve bir beden defnedilmeye
geldiði topraða
ölüm bir damla su
hiç yaðmur yaðmazsa tadý çýkar mý güneþin
gece olmasa
kim ister ki sabahý
*
nisan yaðmurlarýnda sel olup akarken sonsuz denizlere
her bahar yeniden kanat açýp
her ölümden sonra bir sabi doðar
dalga-dalga saçlarý, güneþ gibi...yüzü
doðar doðmaz baþlar yaþam ve ölüm
dönüþsüz kuþlar gibi kanatlanýp uçar
masalsý yaþamlara
ölüm son uyku deðil, son uyanýþ
ölüm, bazen bir ceza bazen bir armaðan
çoðu zaman da bir lütuf
Allah ile olduktan sonra ölüm de, ömür de bir
kaçmak için atýlan her adým
meðer ölüme götürürmüþ
*
güneþ bir daha doðar
beklemeye geçer bütün yarýnlar
insan hala uyurken
keþfi yasak oyunlar
sonsuzluða kalkan bir peronda,
boþluða giden bir tren gibi
bir ürperti gibi soluklanýr ölüm
sýradaki yolcunun kim olacaðýndan habersiz
gözyaþlarýnýn terkibine bakmadan
ýslak mendillere aldýrmadan
hayat çok ciddiye alýnýyor oysa
ölüm yokmuþ gibi dert ediliyor her þey
ölüm, herkese eþit
düþünsene sabah bir kalkýyorsun sela okunuyor ardýndan
ve birde adýn
bir fener gibi söner
rüzgar gibi kayýp gider
biten her aþkýn ardýndan yazýlan her þiir
ölümün fotoðraflarý
çay ocaðýnda dem tutan
taze ekmek kokusundan gelen
dalga dalga gözlere vuran buðu
*
hayat boyunca onca insan
hepsi de yarýný kendinin sanýyor
hepsi de ölümü uzakta sanýyor
ne yaþlýsý, ne genci, ne hastasý, ne saðlýklýsý
ne evde oturaný, ne yola çýkaný
hiçbiri
hiçbiri o gün kendinin öleceðini düþünmüyor
etrafta her gün onca kiþi ölüp durduðu halde
üstelik yeryüzünde bugüne kadar kimse ölümden kaçamadýðý halde
ölüm sadece baþkalarýnýn baþýna gelecekmiþ gibi yaþanýyor
bazýlarý kurtulunabilecek bir hastalýk sanýyor ölümü
her sabah kendini, kimliðini, iþini gücünü unutmuþ
bu dünyada ne aradýðýný
kim olduðunu bilmeden
öylesine yaþanýyor hayat
oysa ölüm
iki hayatýn ortasýnda bir an
dengede tutar insaný
redfer