ASALETTİR İNSANLIĞIN MEKTEBİ

Üzerimde yýllarýn yorgunluðu!
Doðrulup baþýmý kaldýramýyorum!
Kahrolasý bitmez ki çektiklerim!
Ýstesem de içinden çýkamýyorum!

Bir kabus ki çöker üzerime gitmez!
Kaldýramam ellerimi koynumdan!
Ayaklarým unuttu ayaklanmayý sanki!
Dizlerim kýrýlmýþ gibi kendini tutmaz!

Yaþamak azaba döndü çekilmez oldu zaman!
Bilmem nedençýkarýr zorluðu kendi nesline Ýnsan?
Düþünmüyor her iniþin bir yokuþu var diye!
Bu aný yaþar zulmedenler yarýnýný düþünmez!

Dönüp baksa durduðu yerden bir geriye!
Nerden geldi vardýðý yer nereye?
Bir gün olur benzer elbet sütü dökmüþ kediye!
O bilmez ki son piþmanlýk Kâr etmez!

Günü yaþar görmez ne hale geldi bedeni!
Çöküþü an gibi olur düþünemez geleni!
O sanar ki hükmü sürer ebedi!
Para olur maddiyattýr onun taptýðý mabedi!

Bin helal-i götürür der kitaplar birse Haram!
Yetim hakký yýkar olmaz karþýsýnda bir duran!
En güzeli Hak-týr en büyük mekan!
Asalettir Ýnsanlýðýn temeli odur mektebi!

Sosyal Medyada Paylaşın: