Öyle Çok Soğudum Ki İnsanlardan

O kadar çok soðudum ki insan senden
buz tutmuþ yüreðimde
cehennem ateþi yaksan
yine de ýsýnmaz artýk
üþüyen bedenim can çekiþtim
yüreðimin en derinliklerinden artýk sevgiye atmaz yüreðim
kimse farkýnda olmadý oysa üþüdüðümün yorulduðumun
kimse farkýnda deðildi kimsesizliðimin
ne çok acý verdiniz seven yüreðime
ne çok yerle bir edip parçalara ayýrdýnýz
oysa bir dünyaydýnýz benim gözümde yerlere göklere sýðdýramadýðým
kimsesizliðimin sahibiydiniz
ben deniz oldum kucak açtým size
ama siz içindeki balýklarý öldürdürdünüz
oysa ne kadar büyük bir deðerle büyütmüþtüm
sevgiyle nefret tohumlarýnýzý üzerime serptiniz
þimdi yüreðimi de alýp gidiyorum buralardan
bir daha güvenmeyecek kimseye
kökünü kestiniz, dallarýmýn kuruttunuz her seferinde
ben yeþerdikçe
yapmayýn günahtýr demedim bile
toparlayamam artýk yüreðim
seni biliyorum bir dahasýna gücün kalmadý
soldu çiçeklerim þarkýlarýn sesi kýsýldý þiirlerim yarým kaldý
gitmek istiyorum yüreðim artýk bir daha geri dönmek istemeden
acýlarýmý alarak yüreðime
kan damlayarak gitmek
ve bir daha asla geri dönmemek üzere gitmek
Meryem Þahin Alhan
Sosyal Medyada Paylaşın: