BİR ÖMRÜN HİKAYESİ

BÝR ÖMRÜN HÝKAYESÝ

Ana rahminden geldik-ki dünyaya
Gayemiz Rahmân’a kulluktu güya!

Açtýk gözlerimizi hemen o dem,
Bilmediðimiz bir acayip alem.

Ýlk tanýþ, ilk arkadaþ, adý : keder!
Dediler: "Oðul rýza gerek, kader...’

Anladým, isyan faydasýzdý zaten,
Ayrýlmazsa birbirinden ruhla, ten.

Belli ki çok sevmiþti beni keder,
Ayrýlmadý benden, olsam da heder!

Hiç unutmam; üç günlüktüm, elime
Tutuþturdular bir yalancý meme!

Altýaylýktým... Süründüm yüzüstü
Ýlk basamak; yaþ bir... Bu kez dizüstü!.

Sürünmekle baþlamýþ idi hayat!
Bilmem nasýl biter bu ömür? Heyhat!

Bir buçuðundaydý... Durunca day day
Dediler: Bak yürüyecek; vay vay vay!"

Yürüdüm... Benimdi yürüyen ayak
Velâkin üstü deðnek altý býçak !

Ýkisinde ete tutundu kemik,
Üçünde bedene dar geldi beþik.

Dört, beþ, altý, yedi, sekiz, dokuz, on;
Derken gitti çocukluk; bitti oyun !

Yaþ onbeþ... Baþýmda kavak yelleri,
Gönlümde ateþten sevda gülleri!

Gençlik yýllarým bir deli rüzgardý,
Nereye baksam karþýmda o vardý.

Görmezdi gözlerim hiç ondan baþka,
Dayanmak ne mümkün böyle bir aþka!

Gönlüme vurduðu kara kilitti,
Kavuþmak mahþere kaldý, o gitti!

Ömrümün ilk baharýydý o yýllar,
Yýllar geçtikçe çatallaþtý yollar!

Yollar... Geçit vermez amansýz yollar,
Sivri uçlu iðne deliðinden dar!

Hükmetti aklýma o maðrur gençlik,
Her güçlüðe karþý baþým, gûya dik!

Gururla çýkýnca dünya katýna,
Þeytan bindirdi beni cin atýna!

Bir yarýþ baþladý hayat yolunda,
Ýblis dört yanda; ben onun kolunda!

Damla saydým hep günah denizinde,
Yirmi yýl tükettim iblis izinde!

Yýllarca dolaþtým bin günah,bin ah!
Böyle geçti gençlik yýllarým eyvah!

Kalmadý mecalim;bittim,yoruldum.
Yaþ kemale erdi ancak duruldum.

Heba oldu yýllar,ömrüm zararda
Vazgeçtim dünyadan, gözüm mezarda.

Dönüp baktým kaybolan yirmi yýla
Kýymette denk idi bir yarým kýla.

Ýþte o gün bende bir korku doðdu.
Bu korku,bendeki korkuyu boðdu.

Ýçimde parlayan Allah korkusu,
Sonsuzluk ufkunda cennet kokusu!

Sardý benliðimi ilâhi lütuf,
Ve o anda bitti "ah, vah, tüh,of, üf!"

Bildim; saadet, ölmeden ölmekmiþ!...
Bildim; hayat, mezarlýkta gülmekmiþ!.

Þimdi yaþým otuz üçe çeyrek var,
Anladým; Allah’týr bana gerçek yâr!

Bundan böyle baþka söze ne gerek,
Gayem; can vermektir, Allah diyerek!.

Kemal Karapýçak

Sosyal Medyada Paylaşın: