ikslarç

//
.
.
.

sen,
ben, o,
siz ve biz
inan hiç birimiz
masum deðiliz, deðiliz masum
hele ki zamanýn hiç ama hiç umurunda da deðiliz..


düþünsenize bir ara içinizde ara da bir de olsa, kokmasa da koklamaya doyamadýðýnýz, dokunamasanýz da sýkýca tutunduðunuz bir çocuk vardý hatýrlayabildiniz mi.. biraz zorlayýn, zorlayýn çok az hiçliðinizi hatýrlarsýnýz, satýrlarsýnýz belki kimliðinizi..

kiracýsý olduðumuz dünyada kiraya vermek aklý niye.. fikir ki en büyük hazineyken varlýðýndan bile eksilmek niye…akrep ile yelkovan sancýlanýrken yeni bir günün doðurganlýðýna sancýlarýmýz yine uykusuz, günahlarýmýz yine, yeniden kusursuz… yarasalaþtýkça, maðaralaþtýkça geceye bir yýldýz daha avlýyor, bir düþü daha daðlýyor çoðu zaman kimsesizliðimiz.


sen,
ben, o,
siz ve biz
inan hiç birimiz
masum deðiliz, deðiliz masum
hele ki zamanýn hiç ama hiç umurunda da deðiliz..


gecelerimiz istediði kadar giyinse de sabahlarýmýz hep çýplak.. dar gelse de yaþamak o kadar larcýz ki iksliðimize bazen aklýn nöbetçi koridorlarýný podyumdan sayýp sýrýta, sýrýta modelleniyoruz modadan saydýðýmýz þekilsizliðimize.. modasý geçeli çok oldu aslýnda kalpten kalbe, dudaktan dudaða renklenmenin, sümbüllenmenin ne denir siz de haklýsýnýz, haksýzlýðýnýz kadar aslýnda..

þunun þurasýnda çok az insan biraz da tabiat kaldýk.. hep derim ya “son arzun nedir” diye sorsalar söyleyemediðimin haricinde söyleyeceðim þudur ki, biz kullara bahþedilen fikrin insan oðlundan acilen alýnýp hayvan oðluna naklidir.. eminim ki daha yaþanasý olurdu dünya en azýndan tabiat ananýn diþiliði fesh edilmezdi ve yeþerirdi, çiçeklenirdi tüm dünya..


sen,
ben, o,
siz ve biz
inan hiç birimiz
masum deðiliz, deðiliz masum
hele ki zamanýn hiç ama hiç umurunda da deðiliz..


o kadar yalnýzýz ki kendi kendimize bile mesafe koyduðumuzdan mýdýr nedir konuþmayý, yazmak bildik yazmayý da bir türlü beceremedik.. mumyalanmýþ geçmiþiz mumu titrek can yangýsýnda duvara sobelenen geleceðimizde.. her ne kadar maskelerimize maskelenip mesafemiz güya sosyallense de mutasyona uðrar keþkelerimiz kim bilir belki de bu bir sopadýr bize renksizliðimize, sevgisizliðimize..

dünya mý boþluk boþluk mu dünya. kabuðu soðumuþ taþ yürekler gibiyiz. sorarým size .niyetimiz neden hep öfke, diyetimiz neden hep aþk. þunun þurasýnda biraz sabýr, biraz da meydan kaldýk.. iþin tuhafý hangi marþýn ýslýðýydýk, hangi türkünün bam teliydik, hangi alfabeydik dilimize, hangi duanýn aminiydik dinimize.. saya saya sayýklandýk, ayýklandýk yas ucumuzdan. ayýplandýk insancýklýðýmýzdan..


oysa,
sesimiz kendine baht-ý feryatken suskunluðumuz kadar sus olduk, pus olduk içimizde ýsýrganlaþan patikasýzlýðýmýzýn dað düþümüne.. oysa ah oysa, uzun ince olamasa da yolduk adam gibi. o yolun adamlýðýndan çýkmayacak kadar da sevdalýydýk bir parça dal zeytine, ölesiye sevdalýydýk solumuza gölgelenen kýzýl güllere. kanattýk, göktük sütten güvercinlere öyle ikslarc falan deðil sýký sýkýya nedendik bedenimize.. hep yolduk, yolcuyduk arkadaþ içimizdeki dört mevsim yediverenliðimize….

.
.
.
//




ilhanaþýcýnisanikibinyirmibir

Sosyal Medyada Paylaşın: