Güneþimin önünde bulutlar küme küme, Akþam serinliðinde havanýn rengi füme, Ýnce bir kas aðrýsý yokluyor bedenimi, Baharýn yorgunluðu yüklenirken üstüme.
Martta leylekler gelir, erik çiçek açardý. Baharýn sabahýna güneþ ýþýk saçardý. Toprak havalanýrdý pulluk ile bel ile, Çiçeklerin üstünde kelebekler uçardý.
Baharýn hayaliyle geçer kýþ geceleri, Çocuktuk, ezberlerdik bütün bilmeceleri. Kiminin keyfi iyi, kimi aç açýk yaþar, Hava soðuk, ev sýcak, sokakta niceleri...
Çimenlerin üstünde top peþinde koþardýk. Yaðmurda ýslanýrdýk deli dolu yaþardýk. Tozlarý ve gazlarý kullandýk umarsýzca, Nihayet atmosferi kirletmeyi baþardýk.
Medeniyet denilen canavarý büyüttük, Geliþtik, vahþileþtik, zayýf olaný üttük. Herkes kendi kabýna saðýnca sütlerini, Bölüþmeyi unuttuk, insanlýða kin güttük.
Yaþantý hýz kazandý insanlar oldu cadý, Týp geliþti, ilaçla ömürlerde uzadý. Bir tuþla çoluk çocuk, insanlýk yok edildi, Sonrada medeniyet denildi bunun adý.
Sevgi yok, güven bitmiþ insanlar arasýnda; Kin ve nefret akýyor her gönül yarasýnda; Zengin-fakir; açla-tok, makas bir hayli açýk; Umutsuzluk kol gezer ülke manzarasýnda.
30.05.2022/Samsun
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.