ne zaman ýslak aðzýmý öpsem plastik çiçekler kuruyor. hafýzadan öte bir yol yok, lakin benden önce beyin kartý aþaðýdan lekelenmeye baþlamýþtý bu yüzden kokusuz þeyleri içime çekiyorum.
bazý yaralar oluþur, ýslak zemin kayganlaþtýðýnda iskeletleri gözlerimden tanýrým ve çürüyebilir avuçlarým büyük iskender ne istediyse perslerden ben de istila ediyorum bir maðara kapýsýnda kendimi aðzýmýn içinde yaralar oluþuyor.
çünkü karanlýk benim mabedim, ýþýk çekildiðinde sýrtýmdaki çiçek patlýyor ve müthiþ bir alkýþa dönüþüyorum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
lacivertiğnedenlik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.