Anne Yüzünde Kirlenen Çocukluğum

Ýnsanýn
en onarýlmaz yaralarýný
annesinden almasý
ne garip deðil mi?

Düþünce
yaralarýmý saracak
þifa olacak
bir kök baðým yoktu benim.

Tek baþýna
sendeleye /sendeleye
sabrýmla /duamla
sardým yaralarýmý.

Þiir tozu ektim üstlerine
mürekkebimle suladým hep.
Þifasý olmayan sýzýmýn üstünde açardý
umut gülleri,
bazende solardý
kururdu
yeþertmeye yetmezdi yüreðim.

Þimdi hecelere bölüyorum
geçmiþin zaman þeridini.
Gücümün, nefesimin yetmediði
satýr aralarýna gizlemeye çalýþtýðým

tek yaným

Çocukluðumdu.

Temeli bozuk bir evin çöküþü gibiydi
sarsýlýþým, kederlerimin üstüme yýkýlýþý,
çocukluðumun tebessümleri
bir anne yüzünde kirlendi.
Benim yüzümde
hiçbir zaman gülmedi.

Kaldýrýn gözümün önünden
þimdi

yaramýn üstünde tepinip duran
durmadan dönen atlý karýncalarý.

Yaram
Keþke yardan kalma olsaydý.


Fatma Berber
Sosyal Medyada Paylaşın: