zihnim buz kesiði örtün güneþin üstünü bulut olup ben yaðacaðým sigaramýn söndüðü yerden bir mahzen tutuþur ciðerimde bir toprak kabarýr ayakucumda tam da içimin çekildiði yerden
Babam derdi ki, “oðlum adam gibi çýktýðýn hiç bir yol sana dar olmaz, yokuþ olmaz yeter ki sen bu yolda yürürken adamlýktan çýkma”
Saat, takvimin göçü dünümü astým kapý arkasýna siyah beyaz bir fotoðrafa býraktým tüm renklerimi hayalcisi olmayan bir sandalyede salladým düþlerimi masalýný terk etmeyen bir çocuk resmettim gözlerime halkýný terk etmeyen bir þarkýya çýðlýk çýðlýða ses oldum
ben türkü bilmem þiir hiç bilmem ben elleri öpülesi ateþ düþmüþ yüreklerin aðýtlarýný dinlerim sessiz
aþk olurum aþýk olurum yol olup köprü olurum alýnlarý öpülesi deniz yüreklere
ey Tanrým yankýsýna bir dað güneþine bir gölge mavisine bir deniz olmaya çalýþsam da bu aciz kuluna da Babam gibi, adam gibi yaþamayý ve ölmeyi nasip eyle …
. . . //
ilhanaþýcýkasýmikibinonaltý
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.