Emrah-ı Hac

Seyyah-ý Kutsi’de emrahým vardý:
Ýklim-i zikrile tenden geçerdi;
Meclis-i uþþakýn dertli sermesti;
Aþkýn þarabýný kanmaz içerdi.

Çile talebini ferman eyledi;
Dünya hayatýný harman eyledi;
Hakikate nefsi kurban eyledi;
Gönül tezgahýndan rahmet biçerdi.

Ýlime, irfana, aþka özenmiþ;
Zikirle, ihlasla Dostu bezenmiþ;
Arþýn gölgesine kadar uzanmýþ;
Her gecede yüz bin perde geçerdi;

"Uhut Þehitliði" olan meydanda;
Þüheda ervahý kutlu devranda;
Misk-i amber içre kaldýk bir anda;
Sanki her bir yerde güller açardý.

Muhammed Mustafa darda kalmýþtý;
Mübarek bedeni yara almýþtý;
Þifa için hemen ine dalmýþtý;
Orada gül ile reyha saçardý.

Aþk-ý muhabbetin iki mekaný;
Bizi bizden aldý, ettik figaný;
Gördüm ki dostumuz terk etmiþ aný;
Tayy-ý mekan olmuþ, Hakka göçerdi.

Ýblisi küstürdü, nefsini kastý;
Aþkýn dergahýna postunu astý;
Hak yoluna çýkmýþ bu Allah Dostu;
Zikr ile meþk edip, göðe uçardý.

Osman Bölükbaþý Dara

Sosyal Medyada Paylaşın: