ARAR MI ACABA

GÖN ÜL DOSTLARI BU GÜN ANNELER GÜNÜ DENÝYOR BENSE SEVMÝYORUM ANNELER GÜNÜNÜ ÇÜNKÜ BÝR GÜNLÜK DEÐÝLDÝR ANNE OLMAK VE NE ÇOK ÇOCUK VAR ANNESÝ OLMAYAN ONLARI DÜÞÜNEREK KABUL ETMÝYORUM DA YÝNEDE ANNESÝ OLUP KUTLAYAN ANNELERÝN ANNELE GÜNÜ KUTLU OLSUN
ARAR MI ACABA
Televizyonun karþýsýna oturdu yine. Aklý dünkü kadýnda kalmýþtý. Çocuðunu arayan gözyaþlarýný düþündü, ne çok aðlýyordu. Bakacak gücüm yoktu imkânsýzlýktan býraktým diyordu. Bu doðru olabilir miydi? Ana olan insan yavrusunu nasýl býrakýrdý. Oluyordu iþte býrakmýþtý.
Kendini düþündü.
Onu da býrakmýþlardý yuvaya. Kimdi anasý? Niye býrakmýþtý? Hiçbir fikri yoktu. Tek bildiði evlatlýk olduðu idi.Þükür ki iyi bir aileye düþmüþtü ve çok da iyi yetiþtirilmiþti. Ýlerleyen yýllarda okuyup hayatýný kazanmýþ iyi bir iþ sahibi olmuþtu.
Sevip sevilmiþti ama yetmiyordu. Acaba kimdi annesi babasý? Kardeþleri var mýydý? Ya akrabalarý?
Günlerdir bunlar takýlmýþtý aklýna. “Ben demi arasam ki,”diye düþledi. Nasýl nerde arayacaktý? Onu sahiplenin ailesi de bir þey bilmiyordu ki? Ya da söylemiyorlardý. Nasýl olurdu ana sevgisi ana kokusu? Öyle düþüncelere daldý. Çocukluðunu düþledi yine.
ilk okula üçüncü sýnýfa gidiyordum galiba.. Bir komþu kýzý arkadaþým vardý. Bir gün hiç sebepsiz kavga çýkarmýþtý okulda. Neydi sebebi, unutmuþtum. Ne kýzmýþtý çok bana. Ne olacak evlatlýksýn sen sendende bu beklenir demiþti bana o kýzgýnlýkla. Neye uðradýðýmý þaþýrmýþ, “Sen ne diyorsun;” diye baðýrmýþtým.
Sonradan söylediðine çok piþman olmuþtu, ama söz aðýzdan çýkmýþtý bir kere. Üzerine gidip ne kadar sordumsa hiçbir þey dememiþti sonrasýnda. O hýzla eve gelip aðlayarak anneme sormuþtum.
- Doðruyu söyle anne beni evlatlýk mý aldýnýz? .
Kadýncaðýz öyle kötü oldu ki,
-Bu nereden çýktý kýzým, kim dedi bu yalaný diye baðýrdý.
-Kimin dediði önemli deðil ben gerçeði öðrenmek istiyorum. deyince;
-Bak kýzým, dedi. Biz sana nasýl davrandýk bu güne kadar.
-Biliyorum beni çok sevdiniz, hala seviyorsunuz da dedim. Ama eðer öyle bir þey varsa bunu bilmek istiyorum gerçeði … Ne kadar acýda olsa.
-Yok, annem sen bizim biricik kýzýmýzsýn. Kim dedi ise seni kýzdýrmak için demiþtir. Öyle þey olur mu?
Deyip geçiþtirmiþti.
Laf kapanmýþtý kapanmasýna da içime bir kurt düþmüþtü. Geceyi bekledim, babam, gelince annemin halini merak ediyordum. Söyleyecek mi, yoksa kapanýp gidecek miydi?
Yanýmda hiç konu olmadý gecemiz sohbet ile gayet güzel geçti. Babam okulda neler yaptýðýmýzý nasýl geçtiðini muhakkak sorardý bana. Kavgayý anlatmadým bekledim annem söyler mi diye? Konuyu hiç açmadý, ama halinden biraz sýkýntýlý olduðu belliydi. Ara sýra dalýp gidiyor sanki bir þeyler düþünüyordu.
Bu babamýn da dikkatini çekmiþti, ama ne oluyorsun dememiþti Sabýrlý adamdý, beklerdi annem anlatsýn bir sýkýntýsý varsa diye. Çaylarýmýzý içip bardaklarý topladým o iþ benimdi. Ýzin isteyip odama gittim. Ama aklým içerdeydi. Hiç âdetim olmadýðý halde onlarý dinlemek geldi içimden ne konuþacaklardý. Bir zaman sessizlik olmuþtu. Ardýndan babamýn sesini duydum.
-Neyin var senin diyordu, aklýn çok uzaklar ‘da bir þey mi oldu?
-Bilmem, hem var hem yok!
-Anlat o zaman.
-Bu gün kýzýmýz aðlayarak eve geldi, beni evlatlýk mý aldýnýz diye sordu bana.
-Ne! Diye bir tepki geldi babamdan. Kim demiþ?
-Bilmiyorum diyeni söylemedi.
-Ya sen ne dedin?
-Yok dedim tabi, inkâr ettim, sen bizim kýzýmýzsýn dedim.
-Ya! Ýkna odlu mu peki?
-Bilmiyorum!
-Ne yapacaðýz?
-Bekleyeceðiz zamana baðlý bakalým rabbim ne gösterir
Aradan birkaç gün geçmiþti ki. Bir gece korkunç bir rüya ile uyandým aðlayarak. “Anne “diye feryâd ediyordum.
Annem babam sesime koþturdular.
-Kýzým ne var ne oldu? Diye nasýl korku içindeydiler
Uzun sürdü gözyaþlarým. Annemi gördüm dedim ”Gel dedi bana, gel kýzým çok özledim seni” diyordu.
Annem þaþýrmýþtý bu konuþmama. “Ben buradayým ya kýzým” deyince, “ Yok sen deðildin, o baþkaydý, baþkasýydý“ dedim ve ardýndan;
-Ne olur anlatýn bana, ben kimim, kimim ben anne, diye sordum. Annem; kim
.
-Bak kýzým þimdi çok korktun sakinleþ bakalým, dedi. Yarýn konuþalým bunlarý ne dersin?
Annem o gece yanýma yatmýþtý. Hep öyle yapardý korktuðum gecelerde. Bana sarýlýr öyle uykuya dalardým.
Yine sarýldým duydum kokusunu. Biliyordum beni ne çok sevdiðini. Ama içimdeki þüphe bitiriyordu beni.
Sonunda onlarda dayanamadýlar ve bir gün gerçeði bana anlattýlar.
On yýldan fazla olmuþ evleneli, ama rabbim bir çocuk vermemiþ onlara. Bir tesadüf çok sevdikleri arkadaþý yuvaya gitmiþ yardým amacýyla oradaki çocuklara geçici annelik yapýyormuþ. Beni de o gün býrakmýþlar henüz altý aylýkmýþým. Çok sevmiþ ve arkadaþýný aramýþ gel bak bir bebek geldi. Anlatýlmaz güzel diye. Ertesi gün gitmiþ görünce kaný kaynamýþ uzun bir uðraþýdan sonra almýþlar beni. “Evimize neþe getirdin mutluluk getirdin, sessiz dünyamýza ýþýk gibi girdin. Yýldýz koyduk adýný, dediler.
Önceleri çok üzülmüþtüm, ama düþündükçe üzüntümün boþuna olduðunu anladým. Çünkü çok mutluydum her istediðim anýnda oluyordu ama asla þýmarmadým beni çok iyi terbiye etmiþti annem babam hep iyilikleri hep doðruluklarý anlatmýþlar kýzmadan konuþarak gerçekleri göstermiþlerdi. Çok mutluydum aralarýnda
Evlatlýk tým ama bu konu bir daha hiç açýlmamýþtý. Çünkü öyle anlaþmýþtýk. Aradan geçen yýllar boyunca ara sýra rüyama giren biri vardý.” Kýzým “ diyen bir yabancýydý benim için. Kimdi? Nasýl biriydi bilmiyorum, çünkü hiç düþünmek istemiyordum. Ta ki bir tesadüf eseri, bir kanalda kadýnýn biri çocuðumu arýyorum deyinceye kadar.
Benim annem de, beni böyle arar mýydý acaba?
AYÞE KARAN
Sosyal Medyada Paylaşın: