ve ben...

tutup sözlerimin
ucundan
bir gün bir çalýya astý
beni babam...

bir zaman çalýda kaldým
nisandý
çalý yeni göðermiþti..

oysa benim
göynümüþtü
tenim
asýldýðým yerde
ellerim çatlamýþ
yüreðim kararmýþtý.
sözler
kara bir bulut gibi
az ötedeki penceredeydi...

bir baþka gün
tutup
gözlerimin ucundan
topraða gömdü
beni babam.

toprak
karaydý
tenime deðdi önce
ardýndan
terime...
toprak anaydý
ana karaydý
kara
anaydý..

baþka baþka bir gün
suya astý
sevdiðim beni...
akýp gidiyordu
her þey
ipince...
dallarda
kýzýl ve beyaz güller
gölgeleri
sýcak
ve
buðulu

saat bazen
tam yirmi dördü gösteriyordu
bazen
yýldýzlar
ve
ayý
aðrýlý bir karanfil gibi kanýyordu
gözleri
gözlerimde...

þiire astým
bir gün de
ben kendimi
þiiri
ben sandým
beni þiir
dönüp
bakýnca tüm yazdýklarýma
her þey suydu
belki de hayat buydu...

biliyorum
çoktan yoruldu
hayat
ve
ben....



02/05/2022
ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın: