DİVAN

Kýrk adamlýk divanlarda býraktým,
insana olan inancýmý, takatýmý,
sabrýmý ve yaþama azmimi.

Boðazým kurudu,
mahrecime yumru oturdu.
Sesim düþtü içimin uçurumlarýndan, sesim soluðum kesildi.

Ýmaným inançsýzlýk ablukasýndan sýyrýlamadý.
Yenik düþtüm iman edenlerin imansýzlýðýna.
Hoyrat bir at imiþim siyasetin mezbelesinde,
seyislerin köpekliði ensemde.
Kafam dar bir koridorun ahmaklar labirentinde.

Divana inancýmý yitirdim.
Donuk bir tebessüm oldum babamýn dudaklarýnda,
hayal kýrýklýðý oldum karýmýn davetkar þah damarýnda.
Düþtüm gözlerden,
sözlerden düþtüm.
Kendir oluyor kelimeler dilimin ucunda,
tek kanatlý bir uçuþum þimdi,
gayya kuyusunun dipsiz uçurumunda.


Sosyal Medyada Paylaşın: