İkilem

Ýkilem
Bir þeyler oluyor
Sonu ve baþý olmayan belirsizlikler
Ellerim titrerken
Ýçimdeki zalimin elleri kollarý baðlý

Düþüncelerde dalýp duruyorum
Karanlýðýma hapis olmuþ bekliyorum
Çýkmaz sokaklarýn birinde
Aklýmý kaçýrmayý bekliyorum

Nefeslerim diyorsun
Ýçimdeki yangýn yerini dindirmiyor
Çaresizce bekliyorum
Aklýma gelen onca karanlýðý aydýnlatmak için bekliyordum

Çaresiz ve rezilce duruyorum
Avuçlarýmdaki toprak ölümün sesi
Düþüyorum bir kaldýrýma kaþým yarýlýyor
Benden akanlar kan mi kestiremiyorum
Oysaki neþem umutlarým süzülürken
Gözlerim geçmiþin kancasýna takýlýp kalýyor
Bir kaybeden olmuþtum bu karanlýkta
Ne sonu ne baþlangýçlara dair umudum kaldý
Sonun sonu mu bilmiyorum
Hiçlikte debeleniyorum
Ellerimde duran
Karanlýðýn göðsüne bir hançer saplamam yeterliymiþ gibi geliyor
Ýkilemler içerisinde bir el arýyorum
Sonsuzluða uzanýyor bir yaným
Amaçsýzca debeleniyorum yalnýzca
Keþkelerin deðerini yitirdiði zaman dilimlerinde
Piþmanlýklar alýn yazýma mühürlenmiþ
Gidiyorum tek baþýma
Ýçimdekileri kusarcasýna
Ellerimden bir þey gelmiyor artýk
Bir dar aðacýnda sallansaydým belkide Daha az acý verecekti
Her gün doðmak
Her günün sonunda ölmek
Ruhuma en büyük acý artýk...
Sosyal Medyada Paylaşın: