Ne zaman umutsuzluk rengine dönse umut Birbiriyle çarpýþýr düz yolda iki bulut Yýldýrýmlar çakarken ruhun derinliðinde Sunduðu her nefeste bir rahatlama mevcut.
Ne kadar güvenmiþtik gür çýkan sesimize Her gün bedel öderdik gizli metresimize Efkâr bastýkça içtik, neþelendikçe içtik Nikotinin rengini verdik nefesimize
Kendini bize yoldaþ sanan tek nesneydi o Ruhumuza huzuru sunan tek nesneydi o Limandý, fýrtýnalý günlerde sýðýnýlan Belki de bizim için yanan tek nesneydi o
Vermiþ isen nefsine gençliðinde ödünü Unutma! Bugünlerin sebebi olan dünü Aldýðýmýz nefesin yollarý kapandýkça Korktuðumuz o ölüm olur kurtuluþ günü
Boðuldukça öksürük krizindeki ece Bölük pörçük uykular içinde geçer gece Bedenin rahatlama istiyor bir nefeslik Nefessizlik… Allah’ým, o ne büyük iþkence
10.04.2022/Samsun
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.