hani bazen için, içine nasýl desem farksýz biçimde aþk’a doðar ya insan o an iþte... tam da o an ala, kýzýlýna boyanýr zaman aynaya bakmadan daha insan baþlayýverir emeklemeye, emmeden martý beyazýndan yelkenlerine foralanýp yüzdürür düþlerini rüzgarýný dahi beklemeden vakit sevmek, vakit ölmek ve gömülmek olduðunda izi yaralý, gizi dumanlý da olsa kýyýlýr ecele, ecemsi nikah ve platonik düþselliðine ölümlerden ölüm dahi beðenemeden ölür aþka, aþýk ölür insan ve nesiller boyu olduðu gibi ölmeyen aþktýr...
/ey aþk azýnlýðým.. sakýn ola öl deme bana ve benden öncede ölme asla/
. . . //
ilhanaþýcýnisanikibinyirmiiki Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.