HAYALİM

Bugün zihin dünyamda ne hayaller canlandý,
Kalbim, ruhum dinlendi, gönül dünyam þenlendi.

Düþündüðüm þeylerin hayali bile güzel,
Her biri anlamlýydý, her biri bana özel.

Her çiçekten bal özü topluyordum sanki ben,
Öyle etkilendim ki zihnimde yaþar halen.

Adem’in cennetteyken bastýðý topraðýydým,
O’na yasak olmayan aðacýn yapraðýydým.

Havva validemizin anlamlý bakýþýydým,
Gönlünde ayrýlýðýn hüzünlü nakýþýydým.

Adem ile Havva’nýn piþmanlýk gözyaþýydým,
Onlarýn sahralarda tespih olan taþýydým.

Nuh Aleyhisselam’ýn kurtuluþ gemisiydim,
O’na inananlarýn en güçlü hamisiydim.

Hazreti Ýbrahim’in put kýran baltasýydým,
Mübarek ellerinde su içtiði tasýydým.

En büyük imtihanlar geliyordu peþ peþe,
Puta tapan kavmince fýrlatýldý ateþe.

Dað gibi alevdim de Ýbrahim’i yakmadým,
Karýncaydým ateþe su taþýdým býkmadým.

Yakmaktý özelliðim ama burada söndüm,
Manevi bir komutla alevken güle döndüm.

Ýsmail’in yerine kesilecek boyundum,
Hakk’tan gelen emirle gönderilen koyundum.

Ýbrahim’im elinde kesmeyen býçak oldum,
Uçsuz, bucaksýz çölde onlara ocak oldum.

Hem Hazreti Yakup’u kör eden gözyaþýydým,
Hem Hazreti Yusuf’un kuyudaki aþýydým.

Yusuf’un zindandaki, yoldaþýydým, dostuydum,
Allah’a ibadette, secdesinde postuydum.

Musa elinde asa, ayrýlan deniz idim,
Sina daðýnda eren yeþil bir filiz idim.

Davut’un zýrh yaptýðý demir oldum elinde,
Ruhumu okþadýðý davudi ses dilinde…

Süleyman mabedinin görkemli kapýsýydým,
Mescid-i Aksa’mýzýn topyekûn yapýsýydým.

Balýk olup Yunus’u karnýmda taþýyordum,
O’na zarar vermeden deryalar aþýyordum.

Eyyûb’un yarasýna merhem olup sürüldüm,
Nice seçkin kullara hizmet edip sarýldým.

Ahmet’i müjdeleyen Ýsa’nýn beþiðiydim,
Muhammed’e açýlan kapýnýn eþiðiydim.

Bahira’nýn gördüðü sýrrý ben de görseydim,
O Nübüvvet mührünü yüzlerime sürseydim.

Hemen olmuþtum O’nu gölgeleyen bir bulut,
Rahmet Peygamberi O, insanlýða tek umut.

Maðarada örümcek, yuva yapan kuþ idim,
Hicrette düþmanýný durduran yokuþ idim.

Yolculuðunda binek, abdestinde ibriktim,
Veya sadýk kureyþi, kýlýcýna çeliktim,

Oluverdim Uhud’da elindeki kalkaný,
Diþinden, yanaðýndan aktý mübarek kaný.

Baþýný okþadýðý çocuk olmak istedim,
Merhamet denizine hemen dalmak istedim.

Hutbesini verirken bastýðý kütüðüydüm,
Aç kaldýðý günlerde ekmeði, katýðýydým.

Hasta iken terini kurulayan peþkirdim,
O’na her an hizmette, tutsak, mücrim, hakirdim.

Bütün bunlar bir hayal, keþke gerçek olsaydý,
Gönlüm Rahman’dan gelen yüce nurla dolsaydý.

Hayallerim bitince kapladý beni esef,
Anladým ümmet olmak bana en büyük þeref.
SALÝH SEDAT ERSÖZ

Sosyal Medyada Paylaşın: