KAR-A KIŞ

KAR-A KIÞ

Dokuz yüz altmýþta doðurmuþ anam
Her þeyi kardeþçe bölüyorduk biz
Nice acýlarla yoðurmuþ anam
Salgýn hastalýkta ölüyorduk biz

Adeta her evden çýkarken naaþ
Dertlerle sýnandýk bulamazken aþ
Umutlar biterken hep yavaþ yavaþ
Kara günler geçer biliyorduk biz

Yiyecek tükendi, yollar kapandý
Helikopter geldi hasta uyandý
Ümit bitti yolun sonudur sandý
Kýþýn karanlýkta kalýyorduk biz

Yerle yeksan oldu bahçeler baðlar
Kardan görünmezdi ovalar daðlar
Dertliler oturup derdine aðlar
Akan gözyaþýný siliyorduk biz

Duvarlar çatladý, damlar yýkýldý
Güneþ gözükünce yola çýkýldý
Bunca kahýr çile canlar sýkýldý
Altý metre karda gülüyorduk biz

Kahvaltýda sýkma varsa bazlama
Çökelek, soðana þükret sýzlama
Giysiler yelfeydi pantolon yama
Karakýþ ömrümü tüketti ama
Derin hayallere dalýyorduk biz

Donda Yaylacýktan sürütkü çektik
Çaresizce kýraç topraðý ektik
Varlýk kýymetini bilmeyecektik!
Yine felekten gün çalýyorduk biz

Küçükleri sevdik, büyüðü saydýk
Üst baþtan alt baþa naylonla kaydýk
Ne olurdu bilmem biz olmasaydýk
Ýþin üstesinden geliyorduk biz

Topladý bizleri dedi ki müdür
Okumak iyidir, hayat güzel, hür
Söz sahibi olur, elinde mühür
Okuyandan ilham alýyorduk biz

Yalan yok gerçeði getirdim dile
Aç susuz tüm herkes çekse de çile
Olup bitenlerden yýlmadýk bile
Yine güzel þeyler buluyorduk biz

Anzeri yaþadýk baharý, yazý
Sýkýntýlý geçti ömrün birazý
Gülmek istiyorken aðladýk bazý
Küçük þeyle mutlu oluyorduk biz

Ozan Anzeri


Sosyal Medyada Paylaşın: