ýþýltýlý ahþap evlerin pencereleri
güneþten aydýnlýk
ömürden bir nafaka
timsali cennet
köy görüntüleri
ahþap evlerle sýralanmýþ taþ sokak
köyün meydanýna inen ana yola açýlýr
yoldan gelen her ses bir haber gibidir
yaþmaklarýný aðýzlarýna kadar çeken yaþlý nineler
aðýr aksak sese doðru yürür,
sokaðýn baþýnda beklerler haberi
zaman elma aðacýnýn altýnda durmuþ acelesi yok
hayatýn gailesine aðyar öylece bekler
elindeki kahverengi tespihiyle hakký dede
tespihten aldýðý her taþta yol buðulanýr
baþka baþka zamanlara
baþka baþka mekanlara götürür onu
bir hüznün gelip geçmesidir
belki zaman
damlayan suyun sesidir
eriyen kar sularýdýr belki
koca bir nehir kadar muammalý
akýp giden
köy bazen davullu zurnalý bir düðün alayýna çýkar
önde asker gibi sýralanmýþ erkekler
arkada gelini almanýn maðrurluðu yüzlerinden okunan kadýnlar
gelin yürür
etrafýndaki kalabalýða inat yalnýzlýðýyla yürür
her bir adýmý hayaldir
her bir adýmý gerçek
bir adýmý annedir, bir adýmý genç kýz…
köy bazen dut aðaçlarýyla dolu büyük
mutlu bir bahçeye çýkar
bahçenin kenarýndaki arktan akan suyun sesidir
ahalinin konuþmalarýna karýþan
bir fýsýltýya dönüþür akþamýn son demleri
el deðmemiþ pak bir saflýðý saklar
ne kýpýrdar
ne iç çeker
ne de alýp verir nefes
kuytu köþelerde
köy bazen
müjdeli bir doðum haberini bekleyen tedirgin bir kalabalýktýr
bakýþlar endiþe dolu
bir oturup bir kalkan
durduðu yerde duramayan
volta atan bir kalabalýk…
uzun yol yorgunu
efsunlu alemin sýrlarýnýn kokusu üzerinde
mucizevi bir yolcu beklenir
ve sessizliði delen bir bebek çýðlýðý
rahat bir nefes alýr bekleþen kalabalýk
konuþmaya gülüþmeye baþlar
kimileri sevinçten birbirine sarýlýr
gökyüzünde pamuk gibi dolaþan birkaç bulut da eðilir
selamlar ahaliyi
yeniden dirilme gününde yükünü atan yeryüzü gibi
atmýþtýr anne yükünü
canýna candaþ, yoluna yoldaþ gönderilmiþtir
Yüce Yaradan’dan
ve bebek aðlar yeniden
sýcak anne kucaðýna gömülür
bu vakitten sonra artýk o da bir köylüdür
köy bazen ýslak ve serin bir sonbahar sabahýna uyanýr
sessizdir etraf
bir hýzlanan bir yavaþlayan
yaðmurun çýtýrtýsýndan baþka ses iþitilmez
yer ve gök sabah ezanýyla inler
akþam ezanýyla kendine kapanýr
köy bir bayram sabahýdýr
gülen yüzlerde hoþ bir selamdýr
üþengeç kelimelere sýðýnmýþ
bir cenaze evidir bazen
köy insanlarýn az aðaçlarýn çok olduðu
sözlerin kýsa, susmalarýn uzun olduðu yerdir
varlýðýn kýymetinin iç huzuruyla idrak edildiði zamanlardýr
hasretler gerçek
özlemler gerçek
insanlar gerçektir
redfer