Ne zaman iki satýr yazmaya kalksam
Ýhtilâllý içimi hoyrat bir türkü deþer
Tebessümler aðlamaya baþlar yüzümde
Hicrana kurulur saatlerim
Tan yeri aðarýr yýldýzlar söner
Bir güneþ doðsun daðýtsýn sisi diye beklerken
Söner ýþýðý umudumun
Gecelere sinen bir umut benimkisi iþte
Umut diyorum ama
Belki de daha kötü günler göreceðiz
Yýldýzlar bile ýþýtamayacak geceyi
Hasret kalacaðýz aþka
Geceye aya
Birbirimizden habersiz yaþayacaðýz ayný dünyada
Ömür böyle bitecek
Oysa tutmak istiyorum ellerini
Yaþlanmakta olan ellerimle
Feri sönmüþ gözlerimde
Bakýþlarýný saklýyorum hâlâ
Kýymetini biliyorum umudun
Çünkü acý ile sevinci defalarca tattým kaderin kadehinde
Yaþayamadýk diyorum da bitti diyemiyorum
Geride kalan üç beþ sözcük dudak boyamýz kaldý çünkü
Son zamanlarda çok soruyorum kendi kendime
O eski sevda türküleri çalacak mý yine radyolar diye
Bir yaným unut diyor
Bir yaným umut
Zira öpüþlerinin izi her yanýmda damga damga