Bu ilk deðil ki…
gece uzadýkça,
ölümcül bir sessizlik siniyor siluetlere,
yalnýzlýk mavzer gibi þakaðýmda
tutunmaya çalýþýyorum yine hayatýn bir kýyýsýna
ama öyle acýmasýz ki zaman
ve öyle hýzlý
sürükleyip götürüyor; hep bilinmeze
burada hiç iki kere iki dört etmiyor,
bir doðru üç yanlýþý götürmüyor hiç
zaman, bir delikten boþalan su gibi tükeniyor
alýp götürüyor içinde ne varsa;
sevgini, sevdiklerini, seveceklerini
öfkeni ve nefretini bile
gece ýslatýyor,
azgýn bir nehrin serin sularýnda ýslanmak gibi
iliklerine kadar donuyorsun ürperemiyorsun bile
bir yalnýzlýk ki karabasan gibi
çöküveriyor melekli düþler üzerine
uzaklaþan yýldýzlarýn telaþlý koþturmalarý doluyor
karanlýðýn derin iç çekiþlerine
ve ben ayýn hüzün halkalarýnda
yine o yalnýzlýk þarkýsý, rüzgârýn uðultusunda
bir aðaç gibi sessiz,
kýrýlan dallarýn matemi ruhumda
uzanamadýðýma kahrediyorum!
yaþamýn kýyýsýnda,
o sýcacýk avuçlarýna…
ve…
bu, bir son deðil!
Abdurrahman Güleç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
can cana Düet "ve zaman usulca fısıldadı; bana bırak" Tablo Körebe Özlemim Afet örtün üstümü kimse görmesin KİMBİLİR Hayat iklimi