ÇANAKKALE VE SONRASI.

Çanakkale benim, gururum þaným.
Onunla tutuþur, ateþtir kaným.
Bir yaným da Aðrý, Edirne caným.
Buradan yayýldý, cihana namým.

On sekiz mart, bizim doðum günümüz.
Dünyaya yayýldý, sonra ünümüz.
Aldý düþmanlarým, dersini bizden.
Gurur duyduk Atam, biz hepinizden.

Battý gemileri, öldü her biri.
Kaçtýlar boðazdan, gerisin geri.
Þehit kaný aktý, kan dereleri.
Çok þükür atlattýk, o devirleri.

Batý çok güçlüydü, gemiler zýrhlý.
Top, tüfek, tayyare, askerler hýrslý.
Quenler, Elizabeth, daha niceler.
Denizin dibine, batýp gittiler.

Askerleri seçme, Arap, Fas’lýlar.
Gurkalar, Anzak’lar ve de haçlýlar.
Planlar yapmýþtý, kurnaz arsýzlar.
Öldü Ýngiliz’ler ve Fransýz’lar.

Peygamber askeri, vardý orada.
Düþmaný sokmadý, kalsa da darda.
Þan kattý þanýna, bütün dünyada.
Çanakkale, o gün oldu armada.

Sonra yine geldi, bu kahpe düþman.
Kurtuluþ harbiyle, oldu bin piþman.
Denize döküldü, Ýzmir’den Yunan.
Ýngiliz, Fransýz ve de Ýtalyan.

Bunlar leþ kargasý, tarih yolunda.
Ne iþiniz vardý, Türk’ün yurdunda.
Malazgirt’ten baþlar, düþmanlýk bize.
Sizleri her zaman, döktük denize.

Ey millet yüzyýldýr, bak neler gördün.
Düþmana süngüyle, duvarlar ördün.
Vermedin yurdunu, savundun öldün.
Kurtardýn vataný, sevindin güldün.

Türkmendaðlý devlet böyle kuruldu.
Meþakkatli lakin uzun bir yoldu.
Ýlk Cumhurbaþkaný, Atatürk oldu.
Vatan millet birlik, selama durdu.


HÝLMÝ CAN.
18.MART.2009.

(2275)





Sosyal Medyada Paylaşın: