ÇANAKKALE

Baktýðýnda durum þuydu o anki...
sanýlýyordu ki kâr Çanakkale.
Kalpler duruyordu bir heyecan ki...
Bize hem namus, hem ar Çanakkale.

Kendini kandýrýp fol sanmýþlardý,
Gelip geçtikleri yol sanmýþlardý,
Akýllarýnca çok bol sanmýþlardý...
Oldu alçaklara dar Çanakkale.

Düþman olmak ister ülkeyi bölen !
ALLAH deyip öldü bizde hep ölen !
Þehitlik makamý en büyük þölen...
Alçaklara ise har Çanakkale.

Zýrhlý gemileri koca bir daðdý...
Onun zýddý ise imandan aðdý.
Biz deðil onlarýn baþýna yaðdý...
Oldu soðuk bir duþ, kar Çanakkale.

Boþtu canilerin sýrtýnda ki kürk...
Vardý karþýsýnda köklü ulus Türk.
Ölümden korkmuyor Mehmet, Atatürk...
Azan yaramýzý sar Çanakkale.

Deryalar dolusu ahmaða bakýn...
Diyorlardý bize zafer çok yakýn.
Yapmýþtýk biz ölümüne bir akýn...
O ruh bizde halâ var çanakkale.

Düþmanlarýmýz mý belki bir devdi...
Buna karþý koymak bize ödevdi.
Korkmadý bu millet ölümü sevdi...
Yârdan öte farklý yâr Çanakkale.

Cumali haçlýlar ateþ saçtýlar !
Oysa bir çýkmaza yelken açtýlar !
Türk’e dayanmak zor: dönüp kaçtýlar...
Deðil yýrtýlacak zar Çanakkale.


Sosyal Medyada Paylaşın: