Bir sohbet gibidir bu yazýlar, Özgürlüðün bittiði yerde anlatýlan. Yorgun bir beden oturur yataðýn, Kenarýna baþlar anlatmaya.
Son bir söz söylemek isterim. Ýnþallah benim sonum da, Hasan Cevat gibi olmaz. Olmaz mümkün deðil.
Orada beni bekleyen bir Veda yok Benim Veda’m burada ve Ben onun kanatlarý altýndayým. Bir vasiyettir diyorum okunmasý, Gereken;
Ben bu güne kadar yanýmda kimsenin aðlamasýna izin vermedim. Olur da geri dönmezsem bu hiç biriniz için dünyanýn sonu deðil. Ben dönmesem de huzurlu ve rahatým. Geride iki tane pýrlanta gibi insan býrakýyorum. Ýkisi de benim özümü taþýyorlar. Biri oðlum diðeri kýzým. Oðlum öfkemi, heyecanýmý, spora olan tutkumu. Kýzým ise, diðer yanlarýmý almýþ. Bazen kýzýmýn uyurken diþ gýcýrtýlarýný duyunca. Kendi kendime iþte benim kýzým diyorum. Babasýnýn kopyasý. Ýki güzel insana bakýn onlarda beni de görmüþ olursunuz.
09-01-2007-Salý Tuðrul Ahmet PEKEL Sosyal Medyada Paylaşın:
tugrulahmetpekel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.