Vaveyla

Ýçimdeki þehrin sokaklarýnda,
Bir yalnýzlýk edasý dolanýyor.
Yürüyorum öyle avare avare.
Adým attýkça dökülüyor entarimden
Küflü kederler,
Ayak uçlarýma.
Bastýkça bir vaveyla kopuyor baðrýmdan
Yüreðimi kanatýrcasýna.
Kulaðýmý saðýr edercesine.

Ne konuþulacak bir söz kalmýþ dilimde,
Nede adým atacak mecalim.
Sadece anýlarýn aðýrlýðý var üzerimde.
Mevsimlerim küskün,
Dallarým kýrýk,
Çiçekler açmaz,
Kelebekler uçmaz benim þehrimde.

Dilimde sendeleyen umutsuz cümlelerle,
Y
Ü
R
Ü
R
Ü
M.
Izdýrabýma eþlik eden bu þehrin sokaklarýnda.

Ne desem yarým kalýr cümleler,
Bak eksiðim iþte.
Gecenin saçlarýndan dökülür
Kanadý kýrýk cümleler.
Giyinirim yine elem yüklü þiirlerimi.
Gecenin zifiri karanlýðýnda acým dökülür entarimden.
Dökülenler çocukluðumdan kalma yaralar.
Gözyaþý olur akar geceden bozma acýlar,
Kirpik uçlarýmda çalar,

"YALNIZLIK SENFONÝSÝ".

Gece gece dans eder yüreðimdeki kekremsi acýlar.

Anlaþýlan bu gece de uyku yok gözüme.

Ben kendi izbeliðimde yürümeye devam.



Sosyal Medyada Paylaşın: