gün ýþýðýna aðlayan kadýnlar vardý gülüþlerinde çatlak topraklar kadar susuz rüzgar kadar esrik zamanlarda.
yürüdü adýmladý zamaný bir uçtan uca bir yanýndan yokluk dokundu ayaklarýna bir yandan savaþ...
ateþe aðlayan kadýnlar vardý yaðmuru bol topraklarda ýssýz ve kararsýz bir gündönümüne yakýn þiirsiz ve sözsüz.
geldi ve geçti kararmýþ duvarlarýn önünde durdu biçare sýðýnaklara indi zaman sýðýnaklar kör ve karanlýk bir bebe taytaylara baþlarken ayrýldý annesinden.
suya aðlayan kadýnlar vardý talan edilmiþ bir caddenin ortasýnda kalmýþ yalýn ve yalýn ayak.
eðildi öptü alnýndan umursuzluðun bu neydi bu sürüp giden ne þimdi çok uzaðýndaydý duru bir suyun aydýnlýk bir kanat gölgesinin.