ve sen gözleri deniz çalan yoruldum dalgalanmaktan býrak çapalanayým kýyýsýnda kýyýsýzlýðýnýn kumsallanayým teninin kavuran kaburgalarýnda
/
hiçbir ay’da doðmama raðmen bütün mevsimleri nisan bildim.. açamasam da çiçek, böcek hep yeþersin istedim insan denen zihniyet.. hiç bitmeyen þiir oldum ve defalarca yaralarýmdan sevmeyi öðrettim harflerime.. tenimde üþüyen çiy, gözlerimde çiselenen ýrmaklar oldu içimdeki çöllere umut taþýma telaþým..
bilirim devrildikçe gün geceye zifir basar her hücreye ve gece ayný olsa da herkese inan farklýdýr karanlýðý, kimsesizliði her yalnýzlýðýn.. peki nedir, kimdir düþman gerekli midir ölmek diyorsan tanýþ önce içindeki tanýþabileceðin ilk ve son düþmanla ve yargýsýzca ver katlini ver ki doðsun gün, güneþ içindeki zambaksýz vadilere…
sakýn ola iliþmesin tetik parmaðýna kimse serçe parmaðýyla halay çekmek varken gönlünce.. sakýn ola cehennemi prangalamasýn kimse çocukluðuna cennetine koþmak varken.. iki dudak arasý kusmuklanan egoizme sakýn ola inanmasýn kimse dudak dudaða, kucak kucaða aþk bitivermiþken hattý gülden, hattý ateþten kýrmýzý cephelerinde..
/
dilim, kati þiirdir, aþktýr ezberim yoktur okumam, yazmam toplamak, çýkarmak bir yana ne çarpmayý ne de inan bölmeyi bilirim bu yüzdendir ya seni hesapsýz, kitapsýz seviþlerim…
. . . //
ilhanaþýcýmartikibinyirmiiki
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.