Hakikat

Emek vermiyorsun sevgili
sevgiye
emek vermiyorsun
parmak uçlarýma kondurmuyorsun
dudaðýndaki kelebekleri

emek vermiyorsun sevgili
aþka
emek vermiyorsun
aþksýz býrakýyorsun gönül evimi

güller açtýrmýþtýk
ne kadar da uzak bir hayal þimdi
güllerle geliþin
beyaz karanfillerle kar kýyamet demeyiþin
ne deðiþti aramýzda
sen yorgun
ben yorgun
sevgimiz yorgun

biliyorum aslýnda
beni ne kadar çok sevdiðini
neyi seçtin
sevgini içine hapsetmeyi mi
göstermeyi mi

sevgi
beslenmeyince solan bir çiçek
söyler misin
sevgi çiçeðini
bizim yerimize kim onaracak
kim yeniden yeþertecek

herkes kendince çözüm sunar
kim bizi bizden daha iyi tanýr
ve anlar
aramýza girer olur olmaz yorumlar

bir tutsaydýn elimi
erirdi aramýzdaki buzlar

yoksa yoksa
sen misin kucaðýma
hoplayýp mýrýldayan siyah kedi
yumuþacýk sýcacýk mis kokan sevgili

hayýr hayýr
o sen deðilsin
sen uykularýn en derinindesin

o hissediyor sevgiye hasretimi
gelip kollarýma dokunduruyor patilerini
ve yüzüme sürüyor minicik baþýný
sanki üzülme der gibi
doluyor boynuma yumuþaklýðýný

ben bir tek
uykundan kýskandým seni
en çok onu sevdiðin içindi belki
uykularýndan ettim çoðu zaman
uykusuz býraktým

baþýn önüne düþerdi
hý hý derdin
sonra çok vicdan azabý çekerdim

iþte ben böylesi lanet biriyim

geceler boyu
konuþtum zorla konuþturdum seni
sen uykunun kollarýna koþma diye
düþmaný oldum uykunun

uykunun
kucaðýndan çalabilmek içindi
bütün hýrçýnlýðým huysuzluðum

artýk konuþmuyorum
konuþturmuyorum
merak etme
rahat býrakýyorum

yine aynýyým
huyundan vazgeçmeyen huyluyum
doðru dürüst uyumuyorum

mahrumum
avuçlarýnýn
þefkatini yanaklarýmda
hissedemiyorum

bu gün dünden daha azým
eksiðim yarýmým
yarýna kalmayacak bu gidiþle
tozum

emek sarf etmiyorsun sevgili
sahip çýkmýyorsun
sahiplenmeden
birisi açýktan kýrsa kalbimi
susuyorsun

topla parçalarýmý
uzay boþluðuna daðýlýyorum
yanýma deðil
gelip kalbime otursan
artýk senden ayrý nefes alamýyorum

emek
en kutsalýn deðil mi senin
biliyorum tek sevgilin
iþin
hey ben senin
unuttuðun
aralarda hatýrlýyor musun

küçük çocuk oldum
korkuyorum
dayanýlýr deðil
bunca bekletiþin
ne zaman gönlüme
geleceksin

ey sevgili bilir misin
duygularýn
en kutsalý
birini organik sevebilmek
gözlerimdeki iki bebek
öksüz yetim aðlayýp duruyorlar
senden sana dek

ah sevgili
sevgilim der misin bana bir kez
içtenliðinle
bir kerecik hissetsem
mahrum etmesen

göðüs kafesindeki tutsak kuþum
bekliyorum
kafesime yem su býrakýyorsun
yeterli sanýyorsun

hakikati
bilemiyorsun
ben sensizlikten ölüyorum...


Gülhan Çeliktaþ

Sosyal Medyada Paylaşın: