54.

Zaman bir zamanlar ne güzeldi.
Neþesi güneþ gibi bir çocuktum.
Gülüþüm karanlýða yeter sanýyordum.
Bir mum alevinin titrek bekçisiyim þimdi.
"Aman sönecek!" diye korkuyorum.
Sönse sanki "Hýk!" diye öleceðim.
Deðmesin nefes diye yalnýzým iþte.
Duvarlarýmýn arkasýndayým.
Saklanmaktayým.
Kapanmýþ ellerim.
Anlarsýn ya.
Durumum fazla ümit kaldýrmýyor.
Karamsarlýkla da baþým hoþ deðil.
Ayrýlmak korkusundan sevemiyorum.
Seviyorumdur diye ayrýlamýyorum.
Biz plan yaparken kader gülüyor.
Hiç güvenme azizim þakraklýðýna.
Hergün kimbilir kaç güneþ sönüyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: