Ben Yine Sus...PUS...

Hafif hafif...Tane tane kar yaðarken
Þubat soðuðunda;
Onun yolunu gözlüyorum.
Onun sokaðýnda, O’nu bekliyorum.
Köhne sokak lambalarýnýn ýþýðýnda
Zemheri ayazýnda, yolunu gözlüyorum,
Belki beni affeder diye.

Elimdeki beyaz orkideler
Soðuktan çoktan donmaya baþladý bile.
Varsýn donsun!...Benim aþkým var!
Ben aþýðým!...Aþkým içimi ýsýtýr!
Diye diye, kendi kendimi avutuyorum.
Kar ve ayaz þiddetlendi.
Soðuktan ellerimi hissetmiyorum artýk.

Dakikalar durdu duracak...
Yelkovan, akrepe sesleniyor;
Gelen giden var mý! diye.
Yok...yok...Gelen de yok giden de....

Tam gidiyordum ki...
Bir ayak sesi geldi....
Oh be! .Nihayet!.Geldi! dedim. Kendi kendime....
Ona sevdiðimi haykýrabilirim! artýk.
Ona; Gitme! Beni terketme! diyebilirim.
Derken...Diyeceðimi beklerken... .
Yanýmdan....Yüzüme bile bakmadan..
Beni hiç umursamadan
Çekti ve gitti...

Ah! Ahhh! Yüreðime yine söz geçiremedim..
Gelmedi. Sevdiðim yine gelmedi...
Gelmedi. Sevdiceðim yine gelmedi...
Ben yine yalnýz...Yine biçareyim...
Ben yine sus pus....Yine avareyim...

06 Þubat Pazar...
Sarýoðlan...
Muþ...


Sosyal Medyada Paylaşın: