Umutsuzluk yaðýyor üzerimize gözlerimizden düþüyor karanlýk yüreðimize doðuyor kadersizlik yenigün’de her dakikada içimizde ölüyoruz sonu yok yapabilecek bir þey de yok geçmiþi olmayan insanlarýn yapabileceði tek þey boþ sokaklara bakabilmek büyük bir yýkým misali üzerimizde yýkýlan þeyin karanlýðýn ta kendisi olduðunu biz sonradan anlýyoruz
þimdi genzime dolan þu yalnýzlýðýn uðultusu ruhumu paramparça ediyor her defasýnda ama her defasýnda gözlerimi açmaya çalýþýrken tekrar tekrar bir yýkýmla karþýlaþýyorum umudun olmadýðý yaþamýn deðersizleþtiði hayallerin kurulmadýðý yerlere gebe kalýyorum belki þu an dýþarýda güneþ var bulutlar gökyüzünde süzülüyor tabiat yeniden doðuyor ama içimdeki benin ölümü gerçekleþti bir daha Doðamýyacam
orta çaðlardan kalma gülüþler göstermeyeceðim her þeyi herkesi benle birlikte gömüyorum içimdeki çýðlýklarý hiç bir doða olayý anlamadý hiçbir varlýk hisse demedi insan ise umursamaz kaldý
Sosyal Medyada Paylaşın:
serhat fidan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.