YARINSIZ YARIN

YARINSIZ YARIN
Güney doðunun sarp yamaçlarýnda, sessizce,
Koca ve iri gözleri ile gözlerime bakan bir kaç çocuk,
Ayaklarý çýplak, yanýk tenli, küçük çocuklar,
Heybeyi almýþlar sýrtlarýna, davar güdüyorlar.
Ne yapsýn çaresizler ve baþak þanslarý yok.
Sadece bir okul var köyde, ama öðretmensiz,
Çamlarý kýrýk kapýsý sonuna kadar açýk,
Sýralar ters düz dönmüþ, terk edilmiþ bomboþ,
Köþede toz içinde bir harita asýlý duruyor,
Birde umursamadan ters çevrilmiþ Atatürk resmi,
Ýnsanýn yüreði sýzlýyor, bu sahipsizliðe ve ilgisizliðe,
Çocuklar çobanlýkta, köy sesiz ve sakin,
Yýl 1986 ölüm sessizliði sarmýþ her yaný,
Can tatlý, yaþamak güzel, kim ister ölümü,
Kim ister boþ yere ziyan olup gitmeyi,
Kendi topraklarýnda ölüm korkusuyla gezmeyi.
Kim ister gencecik fidanlara bir kaval verip koyun gütmeyi.
Kim ister yarýnsýz yarýlardan ümit beklemeyi.
Yýl 2010 ve yarýnsýz yarýlardan halan bir umut yok.
ÝMAM BUDAK

Sosyal Medyada Paylaşın: