Ben Mona Rozayı hiç görmedim.

Ben, Mona Rozayý hiç görmedim.
Ama, yüreðim hep buruktu.
Hýçkýrýktý boðazýmda düðümlenen.
Zambak ellerinden su içmedim hiç.
Kalakalmak nedir bilmedim....
Oysa, elif parmaklarý ezmeliydi yüreðimi.
Ak zambaklarý imrendiren elleri,
Dokunmadý ellerime...
Erguvan rengi akþamlara susayan yüreðim,
Dudaklarý çatlayan çöl vurgunuydu.
Yorgunuydu gözlerim bitmeyen hasretlerin.
Güllerin rengini unuttum,
Aklýmda kalan yalnýz beyaz ellerin Mona,
Çünkü bir kere olsun gözlerine bakamadým.

Ben Monayý hiç görmedim.
Unutamadým o yüzden incecik narin ellerini.
O da beni hatýrlamaz sorsanýz.
Öylesine kayýtsýz bakardý vaveylalara...
Zerafetin öteki kanadýydý.
Üveyikler, güvercinler uçardý baþý üstünde.
Mona Roza bir hayalin adýydý.
Sosyal Medyada Paylaşın: