KANADI KIRIK BARIŞ GÜVERCİNİ

Günlerden bir gün;
Güneþli, mutlu, sakin ve neþeli bir gün,
Savurdum kanatlarýmý, kucak açtým mutluluða,
Tam o sýrada bir gürültüdür koptu diyarda,
Mutluluklar hüzne, neþeler çaresizliðe,
Sakin ortam kargaþaya dönüþtü bir anda!
Tek kanadým kýrýlmýþ, ürkek bedenim yara almýþ senden yana
Ýþte o an yarýnlara kurduðum tüm hayaller,
Sele dönen gözyaþlarýmýn arasýnda kaybolup gitmiþ sonsuzluða

Güne gözlerini mutlu, umutlu açan ben,
Bir bomba ile düþtüm dipsiz kuyulara
Kalbim yaralý, savrulmuþ anamýn, babamýn cansýz bedeni her bir yana
Aðlamaklý gözler, korku dolu yürekler,
Aramaya koyulmuþ sevdiklerini, ailesini, milletini,
Ateþ arasýnda, sis bulutu ardýnda…

Dünyayý bilmem, ama benim ülkem,
Güneþinin gölgesinde baþladý,
Tek bir bomba ile zindanýný yaþamaya
Dünyayý bilmem, ama benim ülkem,
Cennette iken düþtü cehennemin tam ortasýna

Adalet mi bu be Dünya?
Boðuþan tek iki canavar ise benim suçum ne?
Kavgalý iki tek zalim yürek ise Barýþ Güvercinleri’nin bu matemi neden Dünya?
Bu kan, bu vahþet, bu insafsýzlýk neden bize Dünya?
Neden olan hep mazluma oluyor Dünya?
Neden zalim gücünü koruyabiliyor Dünya, neden?

Ey savaþ yanlýsý zalim!
Daha dün sana “dost” dedim
Geleceðe ektiðim mutluluðu bana çok mu gördün?
Barýþa, kardeþliðe olan susuzluðumu kana buladýn,
Bana daha Dünya’da iken cehennem ateþini reva mý gördün?

Yaktýn beni savaþ yanlýsý zalim, erittin…
Gözlerimdeki mutluluk tebessümünü bir anda hüzne çevirdin,
Þu koca Dünya’ya bir beni, bir Barýþ Güvercinleri’ni çok gördün
Gözlerimizdeki dostluk bakýþýný,
Gözlerindeki kin bakýþý ile kana boyadýn

Þimdi periþan halim, kýrýlmýþ kanadým,
Arar dururum kaybettiklerimi ateþ altýnda
Anne, baba, kardeþim diye haykýrmaktan,
Kýsýlmýþ sesim, daralmýþ nefesim,
Kanat çýrpmaktan bitkin düþmüþ bedenim,
Ancak aramaktan vazgeçmiyor yaralý, periþan halim…

Ateþ düþmüþ yurduma; kan gölüne dönmüþ oyun oynadýðým parklar,
Ateþ düþmüþ yurduma; evladýna ateþ deðmesin diye siper olmuþ çocuðuna babalar,
Ateþ düþmüþ yurduma; anasýnýn baðrýnda ölmüþ kundaktaki bebekler,
Ateþ düþmüþ yurduma; salýncaðýnda kalmýþ cansýz bedenler,
Ateþ düþmüþ yurduma; daðlar, taþlar feryat eder…
Ateþ düþmüþ baðrýma; acep sevdiklerim, dostlarým, umutlarým, vataným,
Benden habersiz, benden uzak nerelere gider?
Ateþ düþmüþ yurduma;
Zalim, baðrýmdaki ateþini alevlendirme derdinde;
Feryadýma sadece güler geçer…

Ama neden?
Neden bu kadar zalim insanlarýn Dünya?
Hepsi senin deðil mi?
Hepsi senin içinde seni paylaþmýyor mu?
Peki, neden; neden bu dil, din, ýrk ayrýmcýlýðý Dünya?

Anladým beþ parmaðýn beþi bir deðil,
Ama neden zalimin yüreðine bir kerecik olsun iyilik düþmez be Dünya?
Mazlum aðlarken, zalime gülmek bu kadar mý yakýþýr be Dünya?
Barýþ Güvercinleri çýrpýnýrken,
Zalim zulmüne neden “Dur” demez?
Neden zulmünü, azabýný artýrýr Dünya?
Sen bir gün olsun iyiliði, güzelliði neden yaþayamazsýn Dünya, neden?

Ey savaþ yanlýsý zalim!
Önce geleceðe býraktýðým mutluluðumu elimden aldýn,
Sonra anamý, babamý benden ayýrdýn
Þimdi beni de canýmdan ediyorsun
Hani sen ölmeyeceksin ya;
Al, yalan Dünya senin ve senin gibi zalimlerin olsun,
Seni kana susamýþ hain…

La Rocca Rukiye Baldede
Tarih: 16.01.2009 -Cuma
Saat: 15.30
Sosyal Medyada Paylaşın: