BU ŞEHRİN IŞIKLARINI HİÇ YAKMADIM

Sen gittikten sonra bu þehrin ýþýklarýný hiç yakmadým
Hep siyah beyaz sabahlara uyandým
Aynaya baktýðýmda bakýþlarým mülteciydi
ve benden çok senin yansýman vardý
Ýçimi darmadaðýn eden yalnýzlýðýma söz geçiremiyordum

Yoksun tenime rüzgar deðse kanýyorum
Ciðerlerim patlayacak kadar solumak istiyordum seni
Ama sen yoksun,yokluðun kurulabilmesi zor bir cümle
Acý ve kanamalý yürekte varken matem...

Þimdi nasýl tarif edilebilir ki veda kabuslarý
Sabah uyandýðýmda soðuk ve kimsesiz
Bir yalnýzlýðý evlat edilmiþ olduðumu bilmek..

Anlatamam sensizlik sessizlik, sensizlik yoksulluk,
Sensizlik kimsesizlik demek
Ve ben sensizim ve kimsesizim ,yoksulum zaten..

Hiç gitmediðim,coðrafyasýnda hiç gezinmediðim
Bir þehrin arka sokaklarýnda kaybolmak gibi bir þey
Ve maktülüm yalnýzca gözlerin olmalýydý
Her baktýðýmda düþüyormuþ hissine kapýldýðým gözler....

sensizlik yoksulluk yoksulluk ise sessizlik demek
Sen þimdi yoksun ve ne zaman
Gülümsemeye kalksam,soðuk bir kaldýrým taþýna,
Yüz üstü düþer sevinçlerim....

Çýkýp geldiðin bir sabahý düþlemekten baska bir çarem yok
Ve anlýyorum ki sensizlik en büyük çaresizlik..

D-E-M ( Akgün akgün)
Sosyal Medyada Paylaşın: