hayatý bütün çýplaklýðý ile
duygulara dökmek adeta marazi bir zevk
daha enteresaný
bozuk bir para gibi manasýz
deli hýrslarla doluyum
derin hýçkýrýklarla sarsýlmýþ
bazen kuþlar kadar özgür olmak geçiyor içimden
ne zaman kanat sesi duysam gökyüzünde
üþüyor ellerim
sýkýþmýþken bir sancýnýn namlusuna
bin bir karanfil açýyor yüreðimde
iki bulut arasýna salýncak kurup
türküler söylüyorum
etrafta sabah rüzgarý
güneþin doðuþu ile kýzýla boyanýyor ufuk
toprak kokan her þeyi koklamak
ne ulvi bir armaðan
aslýnda susamýþým
su içiyorum kurnasý kýrýk bir çeþmeden
çeþmeden akýyor su
ateþli göðsümü serinletiyor her damlasý
dirseðimin üzerine abanarak
býrakmýþým dudaklarýmý suyun akýþýna
üç-beþ damla daha yabana gitmesin diye
buzdan bir acýlýk siniyor yüreðimin dibine
ha babam içiyorum
sonra yapraklarým dökülüyor mesela kýrýk dal uçlarýndan
7,65 kýrýkkale tabancasýna kurþun olup, výnlýyorum
içimde bir kaç özlem ölüyor, sönüyor yýldýzlar
anamýn dizlerine kapanýp
küçük bir sabi gibi aðlýyorum
kurþun dökülüyor baþýmýn üstünde
kurþunlar vuruyor beni pusuda
ciðerlerim kurþunlar eritiyor
sonra dörtnala koþuyorum
hem de nasýl bir koþuþ
dizginlerim ehliyetsiz bir jokeyin elinde
her bir engelde apansýz düþüyorum
notalarý fi yýllardan kalma bir þarký çalýyor
ruhuma üflenen sesler dünyaya küsmüþ
nikotin kokusu sinmiþ sözler demliyorum
kor bir ateþte onca kýrýk kelime
kemanýn paslý teli anlamsýz gýcýrdýyor
uzanýp tüm kentin sessiz sokaklarýna
tekmeliyor gecekondu duvarlarýný
hüznün her türlüsü
baþýboþ heyecanlara maruzum
benliðimi sarýyor güçlü bir titreþim
sinirlerim harekete geçiyor
akortsuz ruh haletim melankolik
hep hüzün çalýyor
mevsimler, renkler, çiçekler
þehrin bütün kadýnlarý
ve ben
yeni doðan bir güneþ gibiyim
aydýnlýk , çiçek çiçek eþiðime yaðsýn istiyorum
istiyorum pýrýl pýrýl aydýnlansýn odam
sinemin her köþesi kývýlcýmlaþsýn istiyorum
güvercinler gibi kanat vurayým bulutlara
uçup gideyim istiyorum
görülen hep benim
elli seneden beri hep berrak aynanýn sýrrýnda
seyredilen her manzara benim
önceki baharlardan kalma týlsýmlar yaþýyorum
her adýmla biraz daha yaklaþýyorum
seneler önce kaybettiklerime
bazen bir deli rüzgar esiyor benden
içimdeki acýlarý delip geçiyor
tozutuyor kömür karasý düþlerimi
alevleniyor yürekteki yangýný yeri
sonrasý bir cehennem
içimde volkanlar patlýyor
yanýyorum yeniden
yeniden lavlar püskürtüp
ümitleri kaybolmuþ hayat benimkisi
þehrin bir parkýnda bir heykel gibi
bir zafer anýtý gibi dikilmiþ
kendinden baþka hayraný olmayan
unutulan zaferler kadar
yapayalnýz
redfer