Acýmasýzca kavururken ayaz, çatlayýp kanardý kabuklarý. Yaralarý sýzlardý. Sýkardý diþlerini o zaman; dikleþir, direnirdi. Bilirdi ki, döngü ayný döngü; kýþ nasýlsa bitecek, yaz gene gelecek…
Sonunda kýþ biterdi…
bahar gelip güneþ çýkýnca yayýlýp doyasýya ýsýnýnca kan yürürdü canýna yaralar kabuk baðlardý o zaman çatlaklar kapanýr dallarý yapraklanýrdý çimenler çorap olunca ayaklarýna dað yamaçlarýna yaslanýrdý
Yazlarý sýcaktý yamaçlarýn…
Çimenler susuzluktan kuruduðunda ayaklarý çýplak kalýrdý yeniden. Sarý sýcaklarda yapraklarý sararýp kururlardý. Kuþlar uçup kaçardý kuru dallarýndan. Saman gibi olmuþ teni, çukurlarýna kaçmýþ gözleri, elleri çatlayýp kanar, alnýnda derin çizgiler oluþurdu yeniden. Gözpýnarlarýnda karasinekler, kýrýþ buruþ derisinde böcekler; benzi sararýp solardý…
Baþkadýr dünyan, benzemez oraya...
narindi bedenin, ruhun ince ellerin yumuþacýktý, yüreðin serçe yeþil filizlerin pembe çiçeklerin dalýnda bülbüller sen defne fidanýydýn çay boyunda yaþamýn hoþtu kendi yurdunda
Daðlarýn kuytusundaydýn kýþlarý. Acý rüzgârlar deðmiyordu sana. Üþümüyordun. Kar yaðmýyordu yapraklarýna. Yazlarý ormanýn gölgesindeydin. Güneþ geçmiyordu baþýna. Yanýp kavrulmuyordun. Dere þýrýl þýrýl akýyordu; su sýçrýyordu ayaklarýna. Yaþýyordun orada…
o gürgen aðacýydý dað yamaçlarýnda sen defne fidanýydýn su boyunda nasýlsa gördün onu ama son baharýnda
Ýçin cýz etti o zaman. Bir hoþ oldun. Neydi bu, bilemedin ama onu müthiþ istedin. “Buydu” dedin. “Aradýðým buydu iþte! Bak, kaným kaynadý. Bak, caným canlandý. Sevgi doldu yüreðime. Melekler gösterdi de sonunda buldum.” dedin.
elini tutmak istedi ellerin gözlerinde kaybolmak istedi gözlerin aþk bu olsa, dedin
bir varabilseydin yanýna sarýlsaydýn boynuna yanaðýn yanaðýna deðseydi kokusu tenine sinseydi dudaðýndan öpebilseydin bir oracýkta ölseydin
Ýçinde fýrtýnalar kopuyordu. Yüreðin güm güm ediyordu. Gönlün delice istiyordu…
o gürgen aðacýydý dað yamacýnda sen defne fidaný az aþaðýda gördün onu orada
el ettin, görmedi ses ettin, iþitmedi kalkýp gittin yakýnýna boynuna sarýlacaktýn öylece kalacaktýn sevdiðini söyleyecektin ama dinlemedi
Hüzünlendin sonra. Ýçin daðlandý, kalbin yaralandý. Kolun kanadýn kýrýlmýþtý. Döndün gene çay boyuna. Çay kurumuþtu nedense, akmýyordu. Kuþlar susmuþ, ötmüyordu. Ilýk deðildi rüzgârlar, sert esiyordu. Üþüyordun yaz baharda…
Sen defne fidanýydýn. Çayýr çimende yaþardýn. Narindin, inceydin, çiçekliydin. baþlara taç olmak isterdin. O gürgen aðacýydý, sert imajlý. Senin ellerin yumuþak, onun ki nasýrlý. Gözlerin gülerdi senin, o yorgun bakýþlý…
Yamacýna gidecektin. Seviyorum diyecektin. Demek ki geciktin…
el ettin gördü seni ses ettin duydu seni sanma yüreði nasýrlý sevdasý gizli saklý içine gömdü seni
Tevfik Tekmen. Aðustos/2010 Lüleburgaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tevfik Tekmen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.