Sor gönlüne

Sevdiceðim;
seni en çok vurulduðumuz,
en çok yaralandýðýmýz yerden sevdim.
Sen de beni öyle sevdin, çünkü;
her aný yudum yudum birlikte içtik, biliyorum.

Bu hayatta sevdiceðim;
güldüðümüz de oldu, aðladýðýmýz da,
sakin kaldýðýmýz da oldu, kavga ettiðimiz de,
çok konuþtuðumuz da oldu, sustuðumuz da...
Ýnsanýz biz, bu haller doðamýzda var.

Meðerse sevdiceðim;
ne gülmek aðlamaktan,
ne sükunet kavgadan,
ne de konuþmak susmaktan üstünmüþ...
Üstünlük, sadece, Tanrý ’nýn kalbimize nakþettiði sevgide, sonsuz sevgideymiþ.
"Sevdiceðim" sözünü, dilime pelesenk eden de, zaten sen deðil miydin?

Her þey tersine tersine gittiðinde,
Her þey üstüme üstüme geldiðinde,
Ellerimden tutabildin mi, benim?
Sýký, sýmsýký sarýlabildin mi, bana?
Kaygýyý görüp, gözlerimin derinlerindeki,
"Üzülme, yanýndayým" diyebildin mi?
Yapamadýn sevdiceðim, her nedense yapamadýn.
Olmadý, baþaramadýn!!
Kendince sebeplerin vardý; belki de haklýydýn.

Haydi! Þimdi sor gönlüne;
Bensiz, huzuru buldu mu?
Seni, ýssýz ve,
Sonu bilinmez yollara vurdu mu?

Cahit Fýkýrkoca
01.01.2022, Ankara















Sosyal Medyada Paylaşın: