LAVANTA KOKUSU

Gitgide büyüyor somurtkan yüzlü sancýlar,
Kederli havalarda,
Kasvetli dünyanýn derdine mihnetine,
Ýster istemez canýna diþine takýp,
Alýþýyor insan;
Ýçi kan aðlasa da, bedeli aðýr olsa da,
Yüzünden düþen bin parça olsa da.
Her hayat, her ev sýr dolu kapalý bir kutu deðil midir?
Mutluluða ya da hüzne açýlan.

Þimþekler çakýyor,
Ardý sýra yaðmur.
Sonra toprak kokusu,
Çimenlerde çið.
Güneþin deðdiði yerlerde loþluk.
Kuþ sürüleri çýðlýklar atarak uçuyor.
Havayý çekici kýlýyor enfes lavanta kokularý,
Bu sakin sahil tek olmazsa olmazým.
Sevinçler desen,
Yüreðe sýðmayan pupa yelkenli bir gemiden farksýz,
Aðýrdan alýyor iþini akreple yelkovan.
Susmayý yeðliyor bülbül,
Aklýna gelen besteyi dizginliyor kalbi.

Boðucu karamsar düþler debelenip dururken,
Katlandýkça katlanýyor düþünceler.
Duygular kýnýndan çýkýp,
Kabarýrken arada sýrada;
Güneþi körükleyen aþk,
Solgun, köhne bakýþlarda filizleniyor.
El yordamýyla yaþanan hayat,
Kökünden sökülen bir aðaç oluyor gitgide.

Þimþekler çakýyor,
Ardý sýra yaðmur.
Sonra toprak kokusu,
Çimenlerde çið.
Güneþin deðdiði yerlerde loþluk.
Tozu dumana katarak dört nala koþuyor atlar.
Gözlerimi kapýyorum,
Rüzgarda lavanta kokularý ne hoþ;
Tabi mutlu olup hayal etmek te.

Orhan ÞENTÜRK

Sosyal Medyada Paylaşın: