Ben beni deðil seni duyuyorum þimdiden Aþký hisseden yüreðim þaþkýn ve ürkek Demirden surlarla çevrili gönlüm Yüreðini görüyor küçük bir ýþýk hüzmesinden
Bana gelirken gidiveriyorum bilemeden Sen giderken de sürüklüyorsun peþinden Gecelerde saklý günlerden Sabýr ve cesaret timsali çölden seni soruyorum Rüzgar ve güneþle mektup yolluyorum sana Yüreðimle dost oldum Yüreðinle muhabbet eder olduk Yüreðimi dinliyorum artýk çekinmeden Yüreðimdeki seni.. Kendimi… Kalbimi.. Kalbini…
*Gülhaným*
Ve, Dökülüyor okuduðum tüm kitaplardan, Ýçime gömdüðüm adýnýn tüm harfleri... Gecelerimin sensiz ve ýssýz derinliklerinden. Çýð çýð düþerken sessizliklerine, Ekmek gibi, Su gibi. Bulamýyorum... Bilmiyorum neden? Bulamýyorum bir türlü, Seni...
Takip ediyorum her adýmýný, Elimde deðil... Kaldýrýmlarýný, Yollarýný, Yaðmurlara mahkum sokaklarýný... Oysa, Þimþeklere verip veriþtirirken, Batýyorum yavaþ yavaþ, Su alýyor yüreðimin sandalý... Tut, ne olur ellerimi? Çözemiyorum bir türlü, Ýçimdeki sarmalý... Tut, ne olur tut! Düþlerimi, yüreðimi, bizi...
*Kenanfaik*
Sosyal Medyada Paylaşın:
Zümrüdüanka_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.