Mazbut bir þiirin heybesinden, kanýyorum bu satýrlarý. Yargýsýz, Ýnfazsýz Sorgusuz asýlýyorum düþlerimden.
Ellerimi býraktýðýn yerde Düþ/tüm hayallerimden. Anladým ki; Yoksul, kimsesiz bütün kederleri sahiplenmeyi and içtim ben. Sahi, bir yürek alevsiz yangýnsýz nasýl yanýyordu?.. Nasýl dimdik durabiliyordu ayrýlýðýn çemberinden geçmiþ bir beden!? Veya görünmeyen yaralarýmýz nasýl kanýyordu?! Belki sýðamadým bendime ama, Bunlarýn hepsini bir bir öðrettim kendime.
Seni özlediðim o günlerde; Ayrýlýk, ölümle eþti sanki. Ruhuma hüzün mayýný döþenmiþ gibi. Durmadan aðrýlý sancýlara yürürdü ayaklarým. Acýsýndan ürürdü göz kapaklarým. Hasretinden, kalbimi hep kan bürürdü.
Sen gittin, Bütün çiçekler uzun bir müddet baharlara küstü. Sen gittin, ölecekmiþ gibi oldu çoðu renkler. Öyle hemen deðil. Bugün, yarýn, ertesi gün deðil. Üç beþ ay deðil. Yýllar sonra. Zamanla; devrile devrile kalktý ayaða güçsüz yanlarým.