Her bir kolum,ayaðým ve görünmeyen kanadým dalga dalga. Göç eden kuþlar misali bir telaþ ne yapacaðýmý bilmiyorum. Rüzgarýn aktýðý yöne gitmeliyim yoksa sýcaktan kavrulurum. Bu kaos ve karmaþa içinde yaþamak istemiyorum ama mecburum.
Neden insanlar sessiz ve fikirler çürük. Doða vahþi olsada fikirleri saðlam. Doðal seleksiyonun bile bir yaþayýþ felsefesi var. Biz nereye gittiðini bilen kuþlar kadar bile olamýyoruz.
Bizim yüceliðimiz insan olmamýz hiçbir þeye yaramýyor. Ýnsan gibi yaþamýyoruz insan gibi öðrenmiyoruz ve hatta insan olmayý haketmiyoruz. Boþluða bakan koyun gibi her an kýrpýlmaya hazýrýz beynimiz yok sanki. Eceline susamýþ koyunlarýz bizler kasaplarýn kesmeyi beklediði.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kemal Demiratar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.