Baba evinden çýkýp,atandým uzak yere.
Sarp kayalýk yollarý,birleþtiren bel oldum.
Ýlim irfan peþinden hýrsla çýktým sefere.
Körpecik beyinleri,yýkayan bir sel oldum.
Aklýmda tek þey vardý, bölücülükle savaþ.
Küçük büyük fark etmez,ihtiyar olsa da yaþ.
Söz vermiþtim kendime,haydi bu engeli aþ.
Arapçayý kürtçeyi konuþan bir dil oldum.
Eðitim ve öðretim,bundan sonra gelirdi.
Öðrenince doðruyu azýðýný bölerdi.
Kafasýnda yer eden ayrýlýðý silerdi.
Birbirine baðlayan,açýlmayan kol oldum.
Türkçe bilen öðrencim,ne yazýk ki çok azdý.
Öðrettim yavaþ yavaþ,bu ne güzel bir hazdý
Memo büyük uðraþla kompozisyonlar yazdý.
Hasta olan Ayþe’ye, kalem tutan el oldum.
Zamanýnda gelmezdi, öðrenci kara kýþta.
Yollar çamur olunca zor yürürdü yokuþta.
Periþandý halleri, anlardým ilk bakýþta.
Kollarýmla sararak üþüyene þal oldum.
Aileden evlatlar ,ilgi þefkat görmemiþ.
Okþayarak kýzýnýn saçlarýný örmemiþ.
Ýçindeki cevheri , önlerine sermemiþ
Acýnacak mazluma tutunacak dal oldum.
Kýz çocuklar evlerde horlanýp cahil kalmýþ
Ýrdelenmiþ her yerde yanlýþ bilgiler almýþ.
Okul çaðý gelince, baba tarlaya salmýþ.
Sevgi ile yaklaþýp onlarla hem hal oldum.
Birlik ve barýþ için çok güçlükleri aþtým.
Tonya’da laz uþaðý,Erzurum’da dadaþtým.
Komþunun kürt kýzýyla Hakkari’de adaþtým.
Yönünü þaþýrana, ýþýk veren yol oldum
Ülkü Ahýska
Fondaki resim öðrencilerimle ben